پایداری در مسکن بومی روستایی با رویکردی بر عوامل جغرافیایی

ساخت و سازهای بدون مطالعه امروز در اکثر روستاها که به نوعی تقلید از ساخت و سازهای شهری است،سیمای ناهماهنگ بافت روستاها،مصرف روز افزون انرژیهای تجدیدناپذیر و عدم تناسب و هماهنگی مسکن روستاییان با نیازهایشان را باعث شده است. علیرغم مطرح شدن مباحث پایداری در دنیای متاخر عملا این اصول توسط پیشینیان ما به کارگرفته شده است. از دیرباز نگاه بوم شناسانه و جهان بینی خاص انسان در تعامل با محیط به گونه ای بوده است که بشر راه همسازی و توازن با محیط را انتخاب کرده و ارتباطی عمیق و مسالمت آمیز با محیط زیست داشته است.دانش بومی هر قوم،بخشی از سرمایه های ملی آن جامعه است که باورها،ارزش ها،دانسته ها و ابزار زندگی آن را دربرمی گیرد.در واقع با پشتوانه و اتکا به این دانش بوده که جوامع گذشته درطی قرون متمادی به حیات خود ادامه داده و از محیط اطرافشان بهره برداری کرده اند.در بحث توسعه پایدار توجه مجدد به طراحی اقلیمی ومعماری و شهرسازی بومی با بهره وری از تکنولوژی همگون با محیط زیست مطرح میگردد.در این پژوهش به برخی ظرایف معماری بومی روستایی ایران که با اهداف توسعه پایدار هم راستا هستند اشاره می شود،باشد که به نحوی راهگشای طراحی های پایدار منطبق با ساخت سازهای امروز روستایی گردد

کلیدواژه ها:

مسکن روستایی ، معماری بومی ، طراحی پایدار ، محیط زیست ، انرژی ، پایداری