مقایسه درجه توسعه یافتگی در بخش های مرزی و غیرمرزی استان اردبیل با بهره گیری از روش تصمیم گیری چند معیاره تاپسیس

سکونتگاه های حاشیه ای ومرزی به سبب موقعیت ژئوپلیتیکی شان درنوارمرزی کشوردرمقایسه با سایرسکونتگاه هایی که ازمرکزیت و امنیت بیشتری برخوردارند عموما دورازامکانات و خدمات گسترده بوده و به عبارتی درسطوح پایین توسعه قراردارند این مقاله درراستای تمرکز گرایی و تحلیل نابرابریهای منطقه ای درسطح بخشهای استان اردبیل ازنظر میزان برخورداری شان ازامکانات و خدمات زیربنایی و روبنایی می پردازد روش تحقیق بصورت توصیفی تحلیلی بوده که ابتدادرآن 8گروه ازشاخصهای کمی و کیفی انتخاب شده و بعدازنرمال سازی و بی مقیاس کردن شاخصها و سپس وزن دهی به آنها براساس ضریب همبستگی مک گراناهان درجه توسعه یافتگی 25بخش موجود دراستان اردبیل باروش تاپسیس محاسبه شد نتایج نشان داد که ازکل وسعت استان اردبیل درحدود 43درصد 19درصدازبخشهای مرزی و 24درصدازبخشهای غیرمرزی درگروه بخشهای نستا توسعه یافته قرارگرفتند درحالیکه وسعت بخشهای مرزی و غیرمرزی محروم و کمتر توسعه یافته به ترتیب درحدود 17و18درصدمی باشد ازسوی دیگر بخش ویلکیج درشهرستان نمین باکسب رتبه یک Ci=0/718 بیشترین سطح توسعه یافتگی و بخش هیردرشهرستان اردبیل با کسب رتبه25 ci=0/167 به عنوان عقب مانده ترین ویامحروم ترین مکان ازنظر سطح توسعه یافتگی شناسایی شدند درنهایت محققین با جمع بندی یافته های خود به این نتیجه رسیدند که میانگین وزنی بدست آمده ازمقدار ciبرای کل استان اردبیل بخشهای مرزی وغیرمرزی آن به ترتیب 0/449و0/413و0/473محاسبه شد که نشان دهنده طبقه درحال توسعه برای همه این تقسیمات می باشد

کلیدواژه ها:

شاخصهای توسعه ، مدل تاپسیس ، مرزبین المللی ، تقسیمات بخش ، استان اردبیل