تبیین تأثیر الگوی دوگانه مدیریت سیاسی فضا بر کارکرد شهر در ایران

نحوه اعمال اراده سیاسی و چگونگی توزیع قدرت سیاسی در سطح فضای درون یک کشور، از مهمترین مباحث جغرافیای سیاسی است که تحت عنوان نظام سیاسی یا نظام فرمانروایی مطرح می گردد. پرواضح است شهر به عنوان یک واحد سیاسی- فضایی با کارکردهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی به عنوان یکی از بخش های لایتجزای چشم انداز سیاسی هر کشور مشخص می شود. به طور کلی اداره شهرها در ادبیات سیاسی به عنوان حکومت محلی شناخته می شود که مدیریت این حکومت های محلی با فلسفه مختلف و شیوه های گوناگون است. همینطور نوع الگوی مدیریت سیاسی فضا، یکی از موضوعات کلیدی در رابطه با نحوه اداره شهرهاست. تحقیق حاضر از منظر مدیریت سیاسی فضا می تواند راهگشای بسیاری از مسائل در جهت مدیریت سیاسی فضای شهری در ایران باشد. روش تحقیق مقاله از نوع علی- مقایسه ای مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است. هدف مقاله نیز تبیین مفهومی تأثیر الگوی دوگانه مدیریت سیاسی فضا بر کارکرد شهر در ایران، فراهم نمودن چارچوب مناسبی برای مطالعه اهمیت مدیریت سیاسی شهر در مباحث جغرافیای سیاسی و نقش آن در توسعه مدیریت فضای شهری است. در این پژوهش الگوهای مختلف مدیریت سیاسی فضا و سیر تطور آن بررسی شد. تجربه جهانی نشانگر کاربرد الگوهای گوناگون اما برخوردار از تعریف، چارچوب نهادی و قانونی مشخص است. پس از تحلیل الگوهای کنونی، آسیب ها و نقائص این الگوها در رابطه با کارکرد فضای شهری در ایران مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته های تحقیق نشان می دهد که وضعیت متشتت مدیریت سیاسی شهر در ایران، زمینه ساز مشکلات و نارسایی های متعددی در کارکردهای سیاسی، اقتصادی، امنیتی و خدماتی آن شده است. این در حالیست که هر کدام از کارکردهای مذکور، هم در مقیاس محلی و هم در مقیاس ملی بازنمایی عملکردی و فضایی داشته، رضایت یا عدم رضایت شهروندان کل کشور از عملکرد حکومت در سطح کلان کشور با بدنبال داشته است.

کلیدواژه ها:

مدیریت سیاسی فضا ، حکومت محلی ، مدیریت شهری ، ایران ، شهروند