بررسی عوامل همگرایی ملی قوم ایرانی ترکمن و تأثیر آن بر امنیت پایدار منطقه گلستان

هدف اصلی این پژوهش ، بررسی،شناسایی متغیرهای مختلف همگرایی در تولید امنیت پایدار درمنطقه ترکمن نشین جمهوری اسلامی ایران می باشد بر این اساس ، سوالی که مطرح می شود این است : چه عواملی می تواند بر همگرایی ملی ترکمن های ایرانی و درنتیجه امنیت پایدار جمهوری اسلامی ایران تأثیر داشته باشد ؟روش غالب در پژوهش حاضر همان روش پیمایشی(میدانی) است. ابزار اصلی گردآوری اطلاعات «پرسشنامه محقق ساخته» بوده که نگرش گروه نمونه نسبت به عوامل همگرایی ملی ترکمن های ایرانی بر اساس طیف لیکرت تدوین شده است. روایی پرسشنامه با مطالعه منابع ، انجام تست اولیه ، مصاحبه حضوری با اهل خبره و کارشناسان و پایایی آن از تکنیک ضریب آلفای کرونباخ برای کل پرسشنامه ها استفاده شده است. براساس سرشماری سال 90 جمعیت استان 1777014 نفر می باشد که 34 درصد آن را مردم ترکمن تشکیل می دهند لذا جامعه آماری این پژوهش را افراد 18 ساله و بالاتر ترکمن های ساکن استان گلستان در سال 1393 تشکیل می دهد و حجم نمونه از طریق فرمول کوکران تعداد 383 نفر به روش تصادفی طبقه ای انتخاب شده اند. با توجه به اثبات تمامی فرضیات نتایج حاصل از پژوهش نمایان گردید که علی رغم تأثیر مستقیم متغیر هویتی در تولید همگرایی ملی و در نتیجه امنیت پایدار ، عوامل همگرا ساز معیشتی و نهادی و همچنین بازیگران خارجی تأثیر فراوانی بر شدت، کیفیت و مقدار پایداری امنیت خواهند داشت. بر همین مبنا پیشنهادهاى پژوهشى و کاربردى ارائه شده که با عملیاتى شدن این پیشنهادها سطح همگرایى در تمامی سطوح به طور چشمگیرى افزایش یافته و موجب حصول امنیت پایدار خواهد بود

کلیدواژه ها:

قوم ترکمن ، امنیت پایدار ، همگرایی هویتی ، همگرایی معیشتی ، همگرایی نهادی