اقلیت گرایی دینی و امنیت پایدار مورد: قومیت بلوچ در استان س و ب

امنیت از مباحثی است که قلمرو و گستره آن تمامی ابعاد حیات فردی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اخلاقی انسان را در مینوردد. یکی از مسایلی که ضرورت امنیت را ایجاب نموده، اهمیت مرزها و مناطق مرزی است و جهت ایجاد امنیت مرزها، نقش قومیت های ساکن با اقلیت های دینی در حاشیه مرزها بسیار حایز اهمیت میباشد. درکشور ایران، اقوام به شکل اقلیت های مشخص در مناطق و استانهای مرزی پراکنده شده اند. سکونت پنج قومیت ایرانی در مناطق مرزی و همجوار با کشورهای همزبان خود، زمینه مناسبی را برای وقوع بحران های قومی مذهبی در نقاط مرزی امکان پذیر ساخته - است. تنوع قومی مذهبی مردم ایران با سکونت در داخل و عقبه آن در کشورهای پیرامونی چالش های فراوانی را برای - رسیدن به امنیت منطقه ای و به تبع آن امنیت پایدار ملی ایجاد نموده است. اقلیت های دینی پدیدهای اجتماعی و فراگیر بشمار آمده و تا حدودی حساسیت و یا بار امنیتی ندارند؛ اگرچه همچون سایر پدیدههای اجتماعی دیگر می توانند ارتباط سازنده ای با موضوع امنیت عمومی و ملی بطور مستقیم و یا غیر مستقیم داشته و آثار و پیامدهایی را دارا باشند. در مقابل اقلیت گرایی دینی است که پدیده امنیتی به شمار آمده و در کلیه نظام های سیاسی نسبت به آن حساسیت بالایی بوجود آورده است. در این مقاله، بمنظور بررسی و تشخیص رابطه قومیت، اقلیت گرایی دینی و امنیت پایدار، قومیت بلوچ در استانسیستان و بلوچستان را بعنوان مصداقی جهت ارزیابی این پیش فرض انتخاب گردید. توجه به اینکه بلوچستان ایران و پاکستان در سه عنصر مذهب، زبان و قومیت با یکدیگر تجانس داشته و اگر چه این قوم در تهدیدات خارجی جدایی طلبی خطر چندانی برای جمهوری اسلامی ایران نداشته؛ اما تا حدودی امنیت ملی را به مخاطره کشانده است. در این مقاله، از طریق مطالعات کتابخانه ای و میدانی به روش توصیفی تحلیلی به دنبال پاسخ به این سوال میباشیم که چگونه می توان - چالش های اقلیت گرایی دینی قوم بلوچ را به فرصتی مناسب برای رسیدن به امنیت پایدار ملی تبدیل کرد

کلیدواژه ها:

اقلیتگرایی دینی ، قوم بلوچ ، استان سیستان و بلوچستان ، امنیت پایدار