بررسی تنگناهای طبیعی توسعه ی فیزیکی شهر پاوه با استفاده از DEM با تکیه بر عوامل ژئومورفولوژی

توپوگرافی و عوارض ژئومورفولوژی در مکان گزینی، گسترش، توسعه ی فیزیکی و مورفولوژی شهرها تأثیر بسزایی دارند. هدف اصلی این پژوهش، بررسی و شناسایی تنگناهای طبیعی و مکان یابی مناسب جهت تعیین سمت توسعه ی فیزیکی شهر پاوه است. محدوده ی مطالعه شده شامل محدوده ی شهر پاوه تا سال 1384 و شعاع 1 کیلومتری آن میباشد که با موقعیت جغرافیایی 46 درجه و 20 دقیقه تا 46 درجه و 23 دقیقه طول شرقی از نصف النهار گرینویج و 35 درجه و 1 دقیقه تا 35 درجه و 4 دقیقه ی عرض شمالی از استوا، در غرب ایران قرار گرفته است. این منطقه دارای مساحت 16875646 مترمربع بوده و با متوسط ارتفاع 1530 متر از سطح دریا، یکی از شهرهای مرتفع استان کرمانشاه و کشور می باشد. در این پژوهش، بررسی تنگناهای طبیعی توسعه ی فیزیکی شهر پاوه در دو دوره ی زمانی شامل دورهی اول از سال 1334 تا 1371 و دوره ی دوم از سال 1371 تا 1384 مورد مطالعه قرار گرفته است. بدین منظور با استفاده از نرم افزارهای GIS ی ابتدا DEM منطقه را تهیه، سپس نقشه های شیب، جهت شیب، ارتفاع ، همچنین نقشه ژئومورفولوژی منطقه ی مورد مطالعه تهیه گردید. محدوده های توسعه یافته بر اساس فاکتورهای فوق بررسی و مناطق توسعه یافته در(دو دوره ) موقعیت های مناسب و نامناسب مشخص گردید. در این تحقیق علاوه بر بررسی توسعه فیزیکی شهر در هردوره برروی عوامل فوق ومحاسبه مساحت ها وتهیه نقشه های آنها، نقشه توسعه شهر برمبنای ادامه روند فعلی همچنین روند مطلوب در آینده به کمک ارزش گذاری علمی لایه های موثر نیز جهت مقایسه توسعه شهر با روند فعلی وتوسعه بر اساس در نظر گرفتن عوامل فوق وشرایط مطلوب نیز تهیه گردیده است . نتایج این تحقیق موقعیت های نامناسب ومناسب را در وضعیت کنونی همچنین درآینده نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

سیستم اطلاعات جغرافیای ، شهر پاوه ، توسعه شهر