تبیین مفهوم معماری زمینه گرا در بافت سنتی شهر کرمان

یکی از نیازهای دوره معاصر انطباق میان معماری و محیط شکلگیری آن و به ویژه توجه به بعد رابطه با محیط زیست است.از اینرو پرداختن به رویکرد معماری زمینه گرا به ضرورت توجه به محیط پیرامون اثر معماری تاکید دارد. آنچه در این رویکرد در درجه اول اهمیت قرار دارد، زمینه است. زمینه، بستر و محیطی است که معماری در آن شکل گرفته و هر محتوا و هر شکل را در بر میگیرد و زمینه گرایی دیدگاهی است که علاوه بر جنبه های صرفا کالبدی، به تدریج ابعاد انسانی و جنبه های فرهنگی، اجتماعی و تاریخی نیز در آن مورد توجه قرار میگیرد. در این مقاله به بررسی و تبیین مفهوم معماری زمینه گرا در بافت سنتی شهر کرمان، پرداخته شده است. این مقاله با روش کتابخانهای و با مطالعه کیفی و روش تحقیق توصیفی ضرورت پذیرفته و ابزار گردآوری داده ها مشاهدات عینی، مطالعه منابع مکتوب و اسناد و مدارک میباشد. نتایج پژوهش نشان داد، ساختمانهایی که زمینه محیط پیرامون خود را نادیده میگیرند و منحصراً از منابع طبیعی برای ترممیم آسایش استفاده میکنند، نه تنها به محیط و اطراف خود ضرر و زیان میرسانند بلکه تمثیل عمیقی بر کل اکوسیستم دارند. از طرفی، پیوستگی ساختمان با ساختگاه آن، جامعه و منطقهی اطراف، موجب میشود تا ساختمان با زمینه اش بیشتر پیوند بخود و برا تعامل موفق با محیط میتواند میزان بهره وری انرژی در ساختمان را افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

معماری زمینه گرا ، بافت سنتی ، کرمان