ارزیابی کمبودهای فضاهای کاربری مسکونی نمونه موردی شهر رشت

مسکن بعنوان سرپناه از دیرباز مورد توجه بشر بوده است.اما امروزه مفهومی فراتر از یک سرپناه پیدا کرده است و نقش آن در چگونگی کیفیت کالبدی شهرها حائز اهمیت فراوان می باشد.مسکن در شهرها جزء اصلی ترین نیازهای زندگی انسان بوده،بطوریکه یکی ازاجزاء سه گانه نیازهای اساسی واصلی انسان (خوراک، پوشاک، مسکن) برای تداوم بقا می باشند.افزایش سریع جمعیت به ویژه جمعیت شهری درایران با توجه به جوانی جمعیت،گرایش به تملک مسکن مستقل و جا بجاییهای بدون برنامه ریزی همراه باگرانی زمین شهری و متعاقبا محدودیت و کمبود خدمات، مسکن رادر شهرها به عنوان یک معضل عمومی پیچیده مطرح می سازد.افزایش نیاز به مسکن در سالهای اخیر موجب وضعیت نامطلوب سکونتگاهای موجود واستفاده از مواد ومصالح نامرغوب در ساخت و ساز این نیاز اساسی زندگی بشرگردیده است. هدف این مقاله بررسی وارزیابی شاخص کمی مسکن در شهر رشت می باشد. این تحقیق به شکل کمی و از نوع توصیفی تطبیقی بوده که با توجه به اطلاعات و داده های - آماری از سازمان های ذیربط مورد بررسی قرار گرفته است. در این پژوهش، ابتدا با درنظر گرفتن داده ها و اطلاعات مورد نیاز از جمعیت، برای سال 1394 ، جمعیتی برابر 719153 نفر و برای افق طرح جمعیتی 25 سال آینده یعنی سال 1419.1491196 نفر تخمین زده شده، و همچنین بادرنظر گرفتن سرانه سطوح مسکونی که به ازای هر نفر ۵۶ متر مربع است.به نظر می رسد یافته های این تحقیق به توسعه و بهره برداری مطلوب از فضاهای مسکونی جهت استفاده شهروندان به این فضاها خواهد بود که به تبع آن ارتقای سرانه مسکونی این شهر به سطح استاندارد را در پی خواهد داشت

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی کالبدی ، ارزیابی کمبودها ، تحلیل کمی ، مسکونی ، رشت