سنجش سطوح برخوورداری خدماتی سکونتگاههای روستایی استان سیستان و بلوچستان با استفاده از تکنیک های کمی

برنامه ریزی و توسعه روستایی یکی از مهم ترین و اصلی ترین دغدغه های کشورهای مختلف محسوب می شود شناخت و بررسی امکانات و توانایی ها و در پی آن تعیین سطوح توسعه یافتگی نواحی روستایی برای توسعه متوازن و بسترسازی شکل گیری جامعه شهری پایدار فردا اهمیت بسزایی دارد پزوهش حاضر با هدف تحلیل شاخص های توسعه یافتگی سکونتگاههای روستایی در استان سیستان و بلوچستان با توجه به شاخص های خدماتی تدوین شده است نوع تحقیق توصیفی تحلیلی است که از روش های تحلیل چند معیاره تکنیک تاپسیس و ویکور و روشهای ادغام روش کپ لند و بردا جهت تحلیل شاخص های توسعه یافتگی در استان مورد مطالعه استفاده شده است نتایج بر اساس مدل تاپسیس نشان می دهد که شهرستانهای نیک شهر و سراوان و زابل به ترتیب با کسب امتیازهای 0.62995،0.5628،0.4087 در وضعیت برخوردار هستند و شهرستان های دلگان زهک و هیرمند نیز در وضعیت خیلی محروم و در پایین ترین سطح برخورداری قرار دارند از سوی دیگر نتایج بر اساس مدل ویکور نشان می دهد که شهرستانهای زهک 0/100 خاش 0/178 و زاهدان 0/178 در سطح برخوردارترین شهرستان ها در این استان قرار گرفته اند در حالی که شهرستان های زابلی کنارک و چابهار نیز در وضعیت محروم ترین شهرستان ها قرار دارند همچنین با استفاده از دو روش کپ لند و بردا نتایج متفاوتی که از دو روش تاپسیس و ویکور بدست آمده با یکدیگر ادغام شده و جایگاه نهایی هریک از شهرستانها مشخص شد بر این اساس شهرستان نیک شهر زابل و زاهدان به ترتیب در جایگاه های اول تا سوم شهرستان های هیرمند چابهار و کنارک نیز در پایین ترین جایگاه از نظر سطح برخورداری هستند

کلیدواژه ها:

توسعه یافتگی روستا ، مدل های کمی ، سیستان و بلوچستان