اهمیت سرزندگی به عنوان یکی از مولفه های پیاده مداری جهت طراحی در بافت های تاریخی

تا قبل از دوران انقلاب صنعتی حرکت پیاده جزء لاینفک زندگی انسان به شمار می رفت و شهروند و شهرنشین فارغ از مسایل روزمره فرصتی را برای عبور از خیابانهای شهر و دیدن اتفاقات جاری در آن داشت اما بعد از انقلاب صنعتی و تسلط سواره، روز به روز گذر از پیاده راههای شهری کمرنگ و کمرنگ تر شد تا جایی که به مرور پیاده راههای موجود نیز برای عبور اتومبیل از بین رفتند و از آن به بعد بود که پیاده راهها کم کم به خاطره ها پیوستند با این حال انسان امروزی به دنبالگمگشته خود در شهر میگردد تا نشانی از آرامش و سرزندگی شهر گذشته را بیابد، شهری که عنان آن به دست انسان پیادهبوده و از این رهگذر با محیط اطراف خود به تعامل میپرداخته است اگر شهر را به مانند یک موجود زنده فرض کنیم برایادامه زندگی به سرزندگی و نشاط نیازمند است هم چنین سلطه بی قید و شرط خودروهای شخصی بر شهر و به تبع آنتداخل حرکت سواره و پیاده از سرزندگی می کاهد؛ به علاوه نقش پیاده روی به عنوان یکی از ارکان مهم سلامت روحی و جسمی شهروندان، بسیار کمرنگ شده است نقش فضای شهری، یا به عبارتی فضایی که در آن تعاملات اجتماعی شهروندان شکل می گیرد و فرهنگ جامعه در بستر آن ارتقا می یابد، در کشور ما روز به روز در حال افول است هدف از این تحقیق ارتقا پیدا مداری در بافت های تاریخی و رابطه آن با سرزندگی است روش تحقیق در این پزوهش توصیفی- تحلیلی می باشد و با مطالعات اسناد کتابخانه ای صورت گرفته اس ت نتایج حاصله نشان می دهد که پیاده مداری امکان مشاهده مکان ها ،فعالیت ها و احساس شور و تحرک زندگی و کشف ارزش ها وجاذبه های نهفته در محیط به حساب می آید

کلیدواژه ها:

طراحی شهری ، پیاده روی ، سرزندگی ، هویت ، بافت تاریخی