سطح بندی سکونتگاه های روستایی زمینه اصلی برنامه ریزی توسعه روستایی ( مطالعه موردی ناحیه شمالغربی گیلان)

طبقه بندی سکونتگاه های روستایی, به لحاظ نقش و کارکرد آنها در سازمان فضایی ناحیه, از مهمترین ضروریات برنامه ریزی توسعه روستایی و ناحیه ای است این رهیافت رهگشای شناخت نیازها, توانمندی ها, محدودیت ها, تنگناها و سنجش سطح توسعه یافتگی روستاهاست. برای سطح بندی روستاها از مدل ها و روش های اکولوژیکی, مرکزیت مکانی , دسترسی و جاذبه , اجتماعی- اقتصادی استفاده می شود. در ناحیه شمالغربی گیلان ترکیبی از این مدل ها را می توان بکار برد. چرا که ویژگی های اکولوژیکی و بویژه شکل و توپوگرافی, سازمان فضایی خاصی را در این ناحیه بوجود آورده است که بر نحوه آرایش واحدهای انسانی و شبکه سکونتگاهی تاثیر تعیین کننده ای داشته است. بدین ترتیب که شهرها و روستاهای مرکزی در گرهگاه هایی شکل گرفته اند که جاده سراسری ناحیه, ردیفی از حوضه رودها را قطع نموده است. در طی روند مکانی – فضایی چند دهه اخیر, بر اثر جاذبه این مراکز, جمعیت بتدریج از سکونتگاه های کوهستانی بالادست به عرصه جلگه ای پیرامون محور جاده سراسری گرایش و تمرکز یافته است. به گونه ای که بیش از 90 درصد جمعیت در محدوده جلگه ای ساکن شده اند که تنها 20 درصد پهنه این ناحیه را تشکیل می دهد. بنابراین با سطح بندی روستاها بر اساس نقش و عملکردشان , میتوان به توسعه سازمان فضایی ناحیه رهنمون گردید

کلیدواژه ها:

سطح بندی روستاها ، روستاهای مرکزی ، سازمان فضایی . شبکه سکونتگاهی ، ناحیه شمالغربی گیلان