ارزیابی اثر اجرای طرح ملی افزایش تولید برنج بر کارایی فنی مزارع شالیکاری (مطالعه موردی: منطقه پیربازار شهرستان رشت)

هدف از مطالعه حاضر ارزیابی و مقایسه کارایی فنی دو گروه از مزارع شالیکاری تحت پوشش طرح ملی افزایش تولید برنج و مزارع معمولی در منطقه پیربازار شهرستان رشت در سال زراعی 93-1392 است. در این راستا، از روش تحلیل پوششی داده ها (DEA) و روش نمونه گیری تصادفی استفاده شد. نتایج حاصل نشان داد که میانگین سطوح کارایی فنی مزارع تحت پوشش طرح ملی افزایش تولید برنج منطقه در الگو با فرض بازده ثابت به مقیاس (CCR) و بازده متغیر به مقیاس (BCC) به ترتیب معادل 99/2% , 99/6% بوده و میانگین سطوح کارایی فنی مزارع معمولی منطقه در مدل با فرض بازده ثابت به مقیاس (CCR) و بازده متغیر به مقیاس (BCC) نیز به ترتیب، معادل 97/1% , 97/6% است. با توجه به میانگین کارایی مقیاس بالا در مزارع تحت پوشش طرح و مقایسه آن با مزارع معمولی مشخص شد که مهم ترین علت بالا بودن کارایی در مزارع تحت پوشش طرح، تفاوت در نحوه مدیریت استفاده از نهاده هاست. به عبارت دیگر می توان با مدیریت صحیح نهاده های مورد استفاده در فرآیند تولید برنج از میزان ناکارایی کاست.

کلیدواژه ها:

شهرستان رشت ، برنج ، تحلیل پوششی داده ها ، کارایی فنی