بررسی راهکارهای طراحی سیستم دسترسی پایدار در سایت های شهری شیب دار

در روند توسعه شهری، سیستم حمل و نقل و الگوی طراحی شبکه دسترسی از اولویت ویژه ای برخوردار بوده است و همواره توسعه ی راهها، توسعه و گسترش بافت های مسکونی و شهری را به دنبال داشته است. لذا توجه در مکان یابی و سنجش تبعات آن ازجنبه های مختلف عملکردی، اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی و ... از الزامات طراحی شهری می باشد. حال از آنجایی که کشور ما در اقلیمی کوهستانی واقع شده است و غالب مساحت آن را با فرایند دامنه ای همراه است، لذا در اثر رشد افقی شهرها، اغلب شهرهای بزرگ کشور مانند تهران، مشهد، اصفهان و ... به اینگونه نواحی کشیده شده اند. با توجه به شرایط ویژه بستر طبیعی زمین در این نواحی، الگوی شبکه ی دسترسی در آن می یابد از اصول و ضوابط ویژه ای پیروی نمایند، تا کیفیات لازم جهت استفاده و سهولت حرکت سواره و پیاده را تأمین نماید. در چنین شرایطی کمبود اطلاعات و ضوابط پایه در مورد چگونگی طراحی سیستم دسترسی در اینگونه نواحی، در آئین نامه ها و ضوابط طراحی راه های شهری که توسط نهادهای مرتبط تهیه شده احساس می گردد. در این آئین نامه ها معمولاً به ارتفاعات به عنوان مانع نگاه گردیده و در مسیر کشی ها به تخریب آنها اقدام می نمایند؛ که اثرات جبران ناپذیری را نیز به محیط زیست شهری وارد می نمایند. این پژوهش در پی آن بوده است که به بررسی این کمبودها پرداخته و به تبیین برخی اصول طراحی شبکه ی دسترسی شهری در مناطق کوهستانی کشورمان بپردازد. در این راستا از روش هایی چون روش کتابخانه ای و اسنادی به گردآوری مبانی مورد نیاز پژوهش پرداخته شده از شیوه های تحلیلی جهت تبیین اصول طراحانه و مطالعاتی بهره جسته شده است. در نهایت نتایج حاصل از این پژوهش به صورت مجموعه ای از اصول و راهکارهای طراحانه ارائه گردیده است.

کلیدواژه ها:

سیستم دسترسی ، بافت شهری ، سایت شیب دار ، اصول و راهکارها