ضرورت شکل گیری حکمروای شهری در م دیریت شهری کلانشهرها (مورد مطالعه: کلانشهر تهران)

تحولات اخیر در ساختار اجتماعی، اقتصادی و فضایی نواحی شهرها، با تغییر در شیوه اداره شهرها همراه بوده که در متون مرتبط با تجدید سازمان سیاسی شهرها، این تحول اغلب به عنوان حرکت از حکومت به حکمروایی تعریف می شود. با شناسایی نارسایی های گذشته در فرایند برنامه ریزی و مدیریت توسعه شهری، در انگاره های جدید توسعه شهری تأکید بر تمرکز زدایی در سطح ملی و تمرکز در سطح محلی، نظام باز و کثرت طلبی در جامعه مدنی، اقدامات ابتکاری و تسهیل ک ننده وضع مطلوب، عمل اجتماعی و مشارکت فراگیر، شهرها برای مدیریت و اداره خود راهی بجز زمینه سازی برای توسعه دموکراسی نیافته اند. در این راه به شکل تازه ای از حاکمیت دست یافته اند، که برخی آن را در حد اختراع و ابداع جدید بشری در ایجاد نظام اجتماعی نوین دانسته اند. این شکل جدید اداره شهرها به عنوان رویکرد حکمروایی شهری خوانده می شود. با توجه به اینکه امروزه، این ساز و کار به عنوان راهکار اصلی مدیریت شهری در جهت دستیابی به توسعه همه جانبه شهری به ویژه در کشورهای در حال توسعه شناخته می شود؛ هدف این نوشتار نیز بررسی رویکردها حکمروایی شهری و ضرورت بکارگیری این رویکرد در مدیریت شهری کلانشهر تهران می باشد. در تحقیق حاضر که از نوع توصیفی- تحلیلی می باشد، در بخش مبانی نظری و شناخت و تحلیل وضعیت موجود دادره منطقه کلانشهر تهران از روش تحلیل داده های ثانویه استفاده شده است؛ نتایج تحقیق نشان می دهد که با وجود پاره ای از مشکلات ساختاری در مدیریت شهری تهران، تبیین صحیحف نهادینه سازی و نگاه راهبردی به حکمروایی شهری می تواند مدیریت پایدار شهری را به سرعت و امیدواری بیشتری در کلانشهر تهران پیاده سازی نماید.

کلیدواژه ها:

حکمروایی شهری ، تفرق سیاسی و عملکردی ، مدیریت کلانشهرها ، کلانشهر تهران