بررسی اثرات محیط طبیعی بر پایداری مناطق شیب دار تهران

امروزه رشد و توسعه ی شهرهای کشورمان در مناطق دارای توپوگرافی سبب شده است تا سطوح شیب دار بستر توسعه ی محیط شهری قرار گیرند. در چنین شرایطی عدم وجود الگوهای طراحی شهری که تناسب قابل قبولی با بستر طبیعی سایت های شیب دار داشته باشد موجب شده تا در بسیاری مناطق شهری کوهستانی شاهد کاهش کیفیات محیط شهری و همچنین آسیب های زیست محیطی به محیط طبیعی باشیم. در این راستا توجه به بستر طبیعی و رویکردهای اکولوژیکی که در زمینه طراحی شهری پایدار مطرح شده است، می تواند موجب ارتقاء کیفیت محیط شهری و حفظ اکوسیستم طبیعی این مناطق گردد. این پژوهش در پی یافتن پاسخ این سوال است که چه عوامل زیست محیطی در طراحی شهری سایت های شیب دار باید مورد ملاحظه قرار گیرند، تا بتواند موجبات دستیابی به پایداری شهری را فراهم آورد. در این پژوهش از روش های تحلیلی و توصیفی در قالب مطالعات کتابخانه ای و اسنادی، جهت دستیابی به اهداف پژوهش استفاده شده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که مجموعه ای ازعوامل محیطی در طراحی محیط شهری مناطق شیب دار تأثیر گذارند که به سه دسته: عوامل اقلیمی؛ عوامل تأثیر از بستر طبیعی و کیفیات بصری محیط طبیعی قابل تقسیم ا ند. هر یک از این عوامل شامل مؤلفه هایی بوده و تأثیرات خاصی بر آن می گذارند که ملاحظه آنها جهت ارتقاء پایداری محیط شهری الزامی است. در نهایت با توجه به اثرات فوق مجموعه ای از اصول و راهکارهای طراحی شهری جهت نیل به پایداری بیشتر این مناطق پیشنهاد گردیده است.

کلیدواژه ها:

طراحی شهری پایدار ، سایت شیب دار ، محیط ، اثرات محیطی