بررسی روند توسعه فیزیکی شهر سنندج

توسعه فیزیکی شهر فرایندی است که طی ان محدودههای فیزیکی شهر و فضاهای کالبدی آن در ابعاد افقی و عمودی در طول زمان از نظر کمی و کیفی افزایش می یابند. در حال حاضر اکثر شهرها به خاطر محدودیت های فیزیکی توسعه شهری با مقوله توسعه فیزیکی درگیرند. توسعه فیزیکی ناموزون اکثر شهرها در سالهای اخیر م شکلات اساسی را در ساختار فضایی شهرها پدید آورده است. لذا شناخت عوامل مؤثر بر این رشد در جهت هدایت رشد آتی شهرها از جمله ضروریات برنامه ریزی توسعه پایدار شهرهاست. روش تحقیق در پژوهش حاضر توصیفی است و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و نتایج سرشماری ها، نقشه های توسعه ادواری و کاربری اراضی به بررسی چگونگی رشد و گسترش شهر سنندج پرداخته است. نتایج تحقیق نشان می دهد که توسعه فیزیکی و کالبدی شهر سنندج در چند دهه اخیر و به تبع افزایش جمعیت، باعث عدم تعادل در کاربری اراضی آن گردیده است. بههمین سبب از طریق توسعه بافت های درونی شهر، کاهش عوامل مهاجر برانگیز (بویژه مهاجرت های روستا- شهری) و تعدیل تراکم ها در سطح شهر، تمرکز زدایی فضایی جمعیت با توسعه ای منفصل شهر، استفاده از پتانسیل توسعه دربعد ا رتفاعی می توان از گسترش و توسعه بی رویه این شهر جلوگیری نموده و از حداکثر ظرفیت شهر استفاده مناسب به عمل آورد.

کلیدواژه ها:

توسعه فیزیکی ، رشد شهری ، کاربری اراضی ، شهر سنندج