تحلیلی بر برنامه ریزی کاربری اراضی شهری با رویکرد توسعه پایدار (نمونه موردی: شهرزابل)

بررسی کاربری اراضی شهری، منعکس کننده تصویری گویا از چگونگی تخصیص فضای شهری به کاربری های مختلف مورد نیاز شهر در طی زمان و در جهت رسیدن به اهداف توسعه شهری است. برنامه ریزی کاربری زمین می تواند با به کارگیری و رعایت اصول پایداری از جنبه هایی جون تشدید کاربری ها، فشرده سازی، ایجاد نظام مدیریت و اداره زمین و مانند آن به پایداری توسعه شهری کمک شایانی نماید. این پژوهش سعی دارد نمودهای عینی برنامه ریزی کاربری اراضی شهری در توسعه پایدار شهر زابل را به روش توصیفی- تحلیلی مورد بررسی قرار داده و نحوه انطباق یا عدم انطباق کاربری ها به لحاظ کمی با استانداردهای مورد استفاده در ایران مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. ارزیابی کمی کاربری ها با توجه به سرانه ها و معیارها نشان دهنده ان است که بسیاری از کاربری های موجود به لحاظ کمی با استانداردها و ضوابط علمی منطبق نبوده و تأثیرات این شکل از توسعه و توزیع نامطلوب و نابرابر کاربری های شهری، باعث ایجاد نوعی دوگانگی فضایی در سطح شهر شده است. به طوری که روند کلی تحولات کاربری زمین در شهر زابل هماهنگ و همسو با توسعه پایدار شهری نیست.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار شهری ، کاربری اراضی شهری ، استانداردهای کاربری زمین ، زابل