مقایسه کاربری های اراضی اطراف ایستگاه های متروی تهران و توکیو (ایستگاه صادقیه تهران وایکه بوکورو توکیو)

ایستگاه های مترو به عنوان دانه های درشت شهری محسوب می شوند که پتانسیل های توسعه ای فرامحله ای و حتی منطقه ای را دارا می باشند، یکی از مهمترین موضوعات در محدوده ی فیزیکی این نقاط نوع کاربری های شهری می باشد، به دنبال ساخت ایستگاه های مترو، زمین های اطراف دارای ارزش افزوده شده که در برنامه ریزی توسعه ای بخصصو توسعه ی پایدار بسیار اهمیت دارد؛ هدف پژوهش حاظر مقایسه ی نوع کاربری های اطراف ایستگاه های متروی تهران و توکیو می باشد که پس از مطالعه و بررسی نوع دو تعداد کاربری ها، نتایج نشان داده شد که در توکیو ایستگاه های مترو به عنوان نقاط ثقل شهری، باعث تمرکز کاربری های جاذب شده و توسعه ی منطقه ای را سبب شده است، در حالی که در تهران عدم هماهنگی بین برنامه ریزی حمل و نقل عمومی و سیاست های کاربری زمین باعث مختلف شدن منظر شهری و به دنبال آن تبعات منفی ا جتماعی، اقتصادی و زیست محیطی را به همراه داشته است؛ که این نیازمند اجرای سیاست ها و راهبردهای قوی برای پیاده سازی توسعه ی حمل و نقل محور؛ مثل: مشارکت ساکنین، مدیریت واحد، و برنامه ریزی انعطاف پذیر می باشد.

کلیدواژه ها:

ایستگاه مترو ، برنامه ریزی کاربری زمین ، توسعه حمل و نقل محور ، خدمات عمومی ، کاربری مختلط