شناخت و بررسی سونامی و تبیین راهکارهای کاهش خطر در معماری و شهرسازی

سونامی به عنوان یک سانحه طبیعی متشکل از موج هایی است که معمولاً به سبب حرکت شدید کف دریا به وجود می آید. حرکت کف دریا که منجر به ایجاد سونامی می شود می تواند توسط زلزله، رانش زمین یا فعالیت آتش فشانی صورت گیرد. اگر چه از وقوع سونامی و پیامدهای آن به هیچ وجه نمی توان جلوگیری کرد، ولی با بررسی سونامی های گذشته و استخراج نکات کلیدی از نحوه رویارویی با این سانحه و درس گرفتن از آنها، می توان قدم مثبتی در زمینه کاهش آسیب پذیری سکونتگاه های انسانی برداشت و راهکارهایی در جهت کاهش خطر این پدیده در معماری و شهرسازی ارائه نمود. روش: روش این تحقیق به صورت مروری بوده و به بررسی اسناد و مدارک مکتوب و نیز سایت های م عتبر اینترنتی در رابطه با مدیریت و کاهش آسیب پذیری سکونتگاه های ا نسانی در هنگام مواجهه با سونامی پرداخته است. یافته ها این مقاله به بررسی سونامی های اندونزی (2004)، سریلانکا (2004) و ژاپن (2011) و آگاهی از نحوه رویارویی این کشورها با سونامی پرداخته است و نیز استخراج نکات کلیدی و درس گرفتن از آنها در زمنیه کاهش آسیب پذیی سکونتگاه های انسانی در مقابله با سونامی از اهداف مطالعه بوده است. در نهایت راهکارهایی در زمینه پیشگیری از سونامی و کاهش آسیب پذیری جوامع در معرض خطر سونامی در ابعاد معماری و شهرسازی ارائه کرده است. نتایج: با توجه به آنجه از بررسی سونامی های اخیر و چگونگی برخورد عوامل با رخداد سونامی و نحوه مدیریت بحران وشیوه ساخت و ساز آنها حاصل شده است، می توان چنین نتیجه گرفت که برای کاهش آسیب پذیری سکونتگاه های انسانی در م قابل سونامی به طور کلی چهار راه کار اجرایی وجود دارد، که این چهار راه کار عبارتند از: 1-احداث بناهای بلند با گشودگی در طبقه اول تا آب بتواند به راحتی از یر آن جریان پیدا کند و جهت گیری بنا به گونه ای باشد که آب به راحتی از کنار آن عبور کند. 2-احداث مراکز چند منظوره، که بتوان از این مکان ها در هنگام سانحه به عنوان ت خلیه عمومی استفاده نمود. 3-احداث اسختمان ها به شیوه هسته مرکزی با جهت گیری مورب در مقابل خط ساحلی 4-ساخت موانع فیزیکی (طبیعی و مصنوعی) مانند سدهای آبی، تپه های خاکی، دیوار دریایی و ا یجاد جنگل ها

کلیدواژه ها:

سونامی ، معماری ، کاهش آسیب پذیری ، سکونتگاه های انسانی ، شهرسازی