خصوصیات ابنیه بومی کوهپایه ای گلستان (مطالعه موردی: روستای گردشگری پاقلعه)

ساخت مسکن می بایست پاسخگوی مجموعه ای از ضرورت ها باشد که ممکن است شرایط زیستی نامطلوبی را تحمیل کنند، ضرورت هایی چون میزان رطوبت قشر سطحی خاک، بارندگی های فراوان و بادهای شدید،میزان بسیار بالای رطوبت هوا، سرمای زمستان، گرمای تابستان، فراوانی حشرات و غیره، در این رابطه معماری سنتی به راه حل هایی متوسل شده است که می تواند در غالب راه و روش های فنی و ساختمان یا اشکال گوناگون تقسیم بندی فضا و یا حتی رفتارهایی باشد که افراد برحسب فصول مختلف و شرایط جوی یا ساعات روز در پیش می گیرند. (رومبرژه، 1370:35) در این راستا، یکی از نمونه های موفق در همسازی با اقلیم و انطباق با شرایط محیطی منطقه، معماری سنتی مناطق کوهستانی ا ستان گلستان (بطور عام) و روستای گردشگری پاقلعه (بطور خاص) است. یکی از مهمترین عوامل مؤثر بر شکل یابی مسکن در این منطقه، عوامل و عناصر طبیعی به ویژه عناصر اقلیمی بوده است که روش های مقابله و تفکر بهره گیری از آنها را می توان نمونه اعلای خلاقیت معماری و هنری همساز با اقلیم، همراه با آسایش و ایجاد آرامش عنوان کرد، در کل بیان این موضوع تلاشی است منبعث از اندیشه خاص در جهت ساخت بستری مناسب با شرایط مکان و متناسب با ویژگی های زیست محیطی- بومی، در راستای نیل به اغنای مادی و معنوی. تأثیر شرایط آب و هوایی بر معماری مسکن بومی در این روستا در بررسی عناصر تشکیل دهنده ی معماری به طور جداگانه قابل بررسی است، چرا که معماری ایجاد شده مبتنی بر اصول فرهنگ، آب و هوا، مصالح موجود و قابل دسترس و فن ساخت است. این مقاله بر آن است تا به بازشناسی ابعاد و شاخصه های معماری بومی این منطقه پرداخته و در پی آن با بیان مزایا و خصوصیات این معماری، امکان استمرار بهره گیری از سیستم های مشابه ساخت را در منطقه مدنظر قرار دهد. روش تحقیق در این پژوهش مطالعه توصیفی می باد که با کمک پژوهش های صورت گرفته در این زمینه و نیز درنظر گرفتن شرایط خاص اقلیمی روستا، به منظور ارائه راهکارهای مفید و مناسب، نتایج استخراج شده و نهایتاً در پایان جمع بندی بررسی های صورت گرفته ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

معماری ، روستا ، ابنیه بومی ، مصالح بوم آورد ، اقلیم