بررسی ارتباط میان طراحی معابر پیاده شهری با احساس امنیت روانی (نمونه موردی: تهران)

یکی از مفاهیم اساسی و مهم در توسعه پایدار توجه به نیازهای انسان و برآورده کردن آنها است. همچنین امنیت از اساسی ترین نیازهای انسان است که چنانچه تأمین گردد زمینه ساز رشد انسان می گردد. از مسائلی که فشار روانی بسیاری بر افراد وارد کرده و امنیت روانی آنها را درچار مشکل می سازد، مشکلات رفت و آمد درون شهری است. امروزه در اکثر خیابان های فرعی و کوچه ها عدم استفاده عابرین پیاده از پیاده راه ها، فشار روانیف هم بر خود آنها و هم بر رانندگانی که از کنارشان می گذرند وارد می سازد و تحقیقات نشان داده است که تکرار عوامل ایجاد فشار روانی در طولانی مدت باعث مشکلات روحی و روانی می گردد. دلایل بسیاری برای عدم استفاده عابرین از معابر پیاده وجود دارد که برخی از آنها کفسازی نامناسب، سطوح ناهموار، وجود موانع طبیعی و مصنوعی، عدم تناسب بین عرض معبر و پیاده رو، عدم رعایت مقیاس انسانی، عدم اهمیت دادن به زاویه دید انسان و مباحث ادراک بصری و ... می باشد. در مقاله حاضر سعی گردیده این معضل از منظر عابرین پیاده مورد بررسی قرار گرفته و راهکارهایی برای حل آن جستجو شده است. برای رسیدن به این مهم از روش تحقیق پژوهش ترکیبی استفاده شده است که ابتدای امر با روش توصیفی به بررسی و تجزیه تحلیل اسناد و متون مرتبط در این زمینه پرداخته شده و سپس توسط روش تحقیق پیمایشی به مطالعه رفتار عابران پیاده در فضای واقعی پرداخته شده است. جامعه آماری تحقیق حاضر 110 نفر از شهروندان تهرانی است که به دو گروه سنی زیر 40 سال و بالای 40 سال تقسیم شده اند. نتایج نظر سنجی نشان داد که در مسیرهای کوتاه افراد بالای 40 سال تمایل بیشتری به پیاده روی نسبت به افراد زیر 40 سال دارند. زیبایی ظاهری پیاده روها در هر دو گروه تقریباً با اهمیت بسیار ارزیابی گردید و از نظر اولویت مشکلات نیز برای افراد بالای 40 سال ناهموار بودن سطوح پیاده رو اولویت اول را داشت و برای افراد زیر 40 سال ا ولویت اول عرض کم معابر بود. در نهایت با تجمیع نتایج حاصل از تحقیق توصیفی و پیمایشی به بررسی و ارائه ابعاد آسایش بخش بودن معابر پیاده پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، امنیت روانی ، فشار روانی ، معابر پیاده ، مقیاس انسانی