طراحی پایدار از طریق به کارگیری اصول طراحی اقلیمی در ایران

طراحی اقلیمی ، به عنوان راهبردی از پایداری زیست محیطی در مقیاس خرد فضاهای شهری و ساختمان ها است. در این راهبرد انسان گرا، طراحی فضاها مبتنی بر نیازها و ارزش های پایدار انسان و ظرفیت های اکولوژیک محیط انجام می شود تا در عین توجه به خواست های پایدار انسانی، پایداری زیست محیطی در فضاهای شهری ایجاد شود. اهمیت موضوع این پژوهش از آن جاست که علی رغم تنوع اقلیمی ایران و شکل گیری خرد اقلیم های بسیار متنوع، در مناطق شهری و حتی درون شهرهای بزرگ کشور، شاهد یکنواختی در طراحی بافت و فضاهای باز شهری در بیشتر نقاط شهری کشور هستیم و در مواردی بافت و فضای شهری کمترین سازگاری را با آسایش بهره وران ندارد. هدف این پزوهش که از نوع توصیفی- تحلیلی است، بازبینی اصول سنتی معماری و شهرسازی در ایران و جستجوی راهبردها و اصول طراحی اقلیمی می باشد، از طرفی در دیدگاه طراحی اقلیمی، آسایش ساکنان یکی از اهداف اصلی است و هدف دیگر طراحی اقلیمی، بازدهی انرژی و منابع در طرح های شهری است. تحقیق حاضر تلاش می کند با معرفی و تبیین پایداری زیست محیطی به تبیین اصول طراحی اقلیمی بپردازد و نتیجه حاصل از مطالعه طراحی سنتی در اقلیم های چهارگانه ایران به تدوین راهنماهای طراحی اقلیمی منجر گردید در نهایت به این ن تیجه می رسیم که با بهره بردن همزمان از اصول نوین طراحی پایدار و اصول طراحی سنتی در راستای پایداری زیست محیطی می توان به اهداف مذکور طراحی اقلیمی دست یافت از طرفی سنت های طراحی بومی حاوی درس های زیادی برای کسانی است که به دنبال اشکال پایدار هستند.

کلیدواژه ها:

پایداری ، اقلیم ایران ، خرد اقلیم ، اصول طراحی اقلیمی ، آسایش اقلیمی