امکان سنجی استفاده از رخساره های کویری جهت دفن زباله های اتمی

با گسترش تکنولوژی و افزایش استفاده از انرژی هسته ای، مسئله زباله های اتمی و در نظر گرفتن محلهای امن برای دفن آنها، بعنوان یکی از مهمترین چالشهای پیش روی مجامع استفاده کننده از این انرژی می باشد. این مساله دیر یا زود در ایران نیز باید مورد بررسی قرار گرفته و مناطق مناسب جهت این امر مورد مطالعات ارزیابی و امکان سنجی در قالب طرحهای مکانیابی قرار گیرد. یکی از مواردی که در این مهم باید مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد، ویژگیهای ژئومرفولوژی این محل ها می باشد. ایران مرکزی از لحاظ ژئومرفولوژی از سه واحد کوهستان، دشت و پلایا تشکیل شده است. کوچکترین واحد تقسیم بندی از لحاظ ژئومرفولوژی، رخساره می باشد. در میان واحدهای ژئومرفولوژی، واحد پلایا، بعنوان پایین ترین حد زهکشی حوزه های بسته داخلی با خاک بسیار ریز دانه می باشد. این واحد دارای رخساره های متنوعی از جمله مناطق باتلاقی با سطح آب زیر زمینی بالا و دریاچه های کویری می باشد. این مناطق را از چند جهت می توان مناسب دفن زباله های اتمی، معرفی نمود. چنین مناطقی عمدتا در حالت اشباع بوده و گرادیان هیدرولیکی در آنها صفر و یا نزدیک به صفر می باشد (آب فاقد جریان است) که این به لحاظ موقعیت توپوگرافی و وضعیت ژئومرفولوژی و پارامترهای خاکشناسی آن می باشد. از طرف دیگر این مناطق از لحاظ خاکشناسی دارای رسهای ریز دانه بوده و این عامل نیز موجب به حداقل رسیدن هدایت آبی و در نتیجه کاهش امکان آلودگی سایر منابع آبی منطقه می گردد. این عامل اهمیت چنین مناطقی را در عدم ارتباط معکوس با مناطق بالادست برجسته تر می نماید. با توجه به موارد فوق و انجام مطالعات دقیق تر و همچنین فراوانی این مناطق در ایران مرکزی می توان رخساره های کویری رابعنوان مناطق مناسب جهت دفن زباله های اتمی مورد ارزیابی قرار داد. در این مطالعه پارامترهای مثبت رخساره های کویری جهت هدف مذکور مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

محلهای دفن زباله های اتمی ، ژئومرفولوژی ، پلایا ، رخساره های کویری