مقایسه اثرات تنظیم کننده های رشد ا یندول بوتریک اسید، نفتالین استیک اسید و ایندول استیک اسید به دو روش پرایمینگ و محلول پاشی بر نشاء گوجه فرنگی

اکسین یکی از گروه تنظیم کننده های رشد گیاهی (هورمون ها) هستند بعضی از هورمون ها ترکیبات مصنوعی هستند اما بسیاری از آنها به طور طبیعی در گیاهان، به ویژه در قسمت های جوان در حال رشد شاخساره ها تولید می شوند و در واقع آنها همیشه از نوک شاخساره به سمت انتهای آن در حرکتند. رایج ترین اشکال اکسین عبارتند از: ایندول -3- استیک اسید (IAA)، نفتالین استیک اسید (NAA) و ایندول بوتریک اسید (IBA) می باشد. در این پژوهش اثر هورمون های NAA, IBA و IAA بر ریشه زایی و زمان رسیدن نشای 3 رقم گوجه فرنگی (Calj N3, Sun 6108 و Furia) به دو روش پرایم نمودن بذرها و اسپری نمودن تیمارها بر روی نشاهای رشد یافته، در قالب طرح کامل تصادفی با 26 تیمار و 3 تکرار در یک دوره 60 روزه مورد ارزیابی و بررسی قرار گرفت. تیمارهای مورد بررسی در این پژوهش عبارت بودند از: سطوح IAA و IBA (1000، 2000، 3000 و 4000 میلی گرم در لیتر)، هورمون NAA در سطوح (500، 1000، 1500 و 2000 میلی گرم در لیتر) و آب مقطر نیز به عنوان یک تیمار شاهد در نظر گرفته شد. صفات وزن تر و خشک گیاهچه، حجم ریشه، طول ریشه، تعداد برگ، عدد سبزینه، وزن تر و خشک ریشه و ارتفاع گیاه، اندازه گیری شد. بر اساس نتایج پرایم کردن بذرها و همچنین ا ستفاده از اکسین تأثیرات مثبتی بر ریشه زایی و خصوصیات رویشی نشاهای گوجه فرنگی داشت و مقاومت نشاء ها را به تنش های محیطی افزایش داد و به استقرار بهتر نشاهای تولیدی کمک شایانی نمود و در نهایت باعث سبز شدن مناسب تر و تولید نشاهای سالم تر و قوی تر گردید. تیمار (1500 میلی گرم در لیتر از هورمون NAA + رقم Sun 6108 در روش پرایمینگ)، نتایج بهتری را در اغلب صفات مورد بررسی نسبت به سایر تیمارها، از خود نشان داد.

کلیدواژه ها:

گوجه فرنگی ، رقم ، اکسین ، پرایمینگ ، اسپری کردن ، نشاء