مطالعه استریولوژیک اثرات سیلیمارین بر روند مرگ برنامه ریزی شده سلولی در غده فوق کلیه

گیاه خار مریم از زمان های بسیار قدیم به عنوان یک گیاه دارویی شهرت فراوانی داشته است در سه دهه گذشه سیلیمارین که از میوه و دانه این گیاه مشتق می شود به واسطه اثرات انتی اکسیدانی و محافظت سلولی به فراوانی به عنوان یک داروی حمایتی و به صورت بالینی در اروپا و آسیا مورد استفاده قرار گرفته است در تحقیق حاضر 20 سر هامستر نر جوان به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول به عنوان گروه کنترل که هیچ گونه دارویی دریافت نکرد و گروه دوم که 100mg/kg سیلیمارین دریافت نمود. تتممی حیوانات به مدت 7 روز متوالی به روش داخل صفاقی دارو دریافت کردند در روز هشتم غدد فوق کلیه هر حیوان به سرعت جدا شده و پس از تعیین وزن در محلول فرمالین بافر 10% تثبیت شدند سپس از نمونه ها به روش کاملا استاندارد تهیه مقاطع بافتی، برش های متوالی تهیه گردید. حجم کل غده فوق کلیه ، حجم بخش قشری و هر یک از نواحی ان با استفاده از گرید M42 چند هدفی ویبل و مبنای شمارش نقطه ای کاوالیری و تعداد کل سلول های پارانشیمی هر یک از نواحی بخش قشری با روش های استریولوژی تورشی تخمین زده شد. جهت تعیین تعداد سلول های آپوپتوز شده از تکنیک ایمونو هیستوشیمی TUNEL به روش غیر رادیواکتیو نشاندار کردن انتهایی در جای خود استفاده شد و سپس شاخص آپوپتوتیک نواحی مختلف بخش قشری در هر یک از گروه ها مشخص گردید نتایج این بررسی نشان می دهد که به طور طبیعی شاخص آپوپتوتیک در ناحیه گلومزولوزا 0/07±2/18 ، در ناحیه فاسیکولاتا 0/11±5/69 و در ناحیه رتیکولاریس 0/11±8/38 درصد می باشد که از این لحاظ بین نواحی مختلف اختلاف معنی داری وجود دارد (0/01>P) . نتایج مشخص نمود که سیلیمارین به طور معنی داری شاخص آپوپتوزی نرمال تمام لایه های بخش قشری بالاخص ناحیه رتیکولاریس را کاهش می دهد (0/05>P).

کلیدواژه ها:

سیلیمارین ، فوق کلیه ، دگزامتازون ، آپوپتوز ، استریولوژی