بازخوانی تجربه تجمیع روستاهای شهرستان کلاله پس از سیل 48 گلستان

جابه جایی سکونتگاه های روستایی پس از رخداد سوانح گوناگون و اسکان مجدد روستاییان در سکونتگاهی جدید راهکاری است که معمولا در راستای کاهش خطرپذیری اتخاذ می گردد، این در حالی اسک که جابه جایی اگر با در نظر داشتن برخی اصول اساسی زندگی مردم صورت نگیرد،خود فاجعه ای دیگر رقم خواهد زد و شکست این نوع مداخلات در سطح روستاها را در پی خواهد داشد . پس از سیل 84 گلستان تصمیم بر تجمیع روستاهای سیل زده گردید، اما پس از گذشت حدود 10 سال از این تجربه، امروز مشاهده می شود که هر روز مردم بیشتری خواهان بازگشت به روستاهای قدیم خود هستند. در راستای بررسی عل بازگشت مردم به روستاهای سابق خود، با وجود خطر سیل ، پژوهش حاضر با رویکردی توصیفی تحلیلی، با بررسی پژوهش های پیشین و نیز مطالعات میدانی صورت گرفته است. نتایج پژوهش حاکی ازآن است که مهمترین علت بازگشت مردم، عدم توجه به منبع درامد مردم پس از تجمیع در سکونتگاه جدید و نادیده گرفتن بعد معیشتی مسکن روستایی است. ضمن این کهبرخی روستاها اساسا فاقد خطر بوده و در یک تممیم گیری شتاب زده ناشی از شرایط پس از سانحه جابه جا شده اند. بنابراین پیشنهاد می شود در هنگام جابه جایی ضمن بررسی دقیق و اطمینان از ضرورت جابه جایی، اهمیت موضوع معیشت و جایگاه آن درمسکن روستایی نیزمدنظر قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

جابه جایی ، سی ، استان گلستان ، مسکن روستایی ، معیشت