تحلیل قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1393 از منظر جرم شناسی بالینی

تدوین کنندگان قانون آیین دادرسی کیفری در راستای هدف جرم شناسی بالینی که پیشگیری از تکرار جرم و اصلاح بازپذیری اجتماعی بزهکاران است در مرحله تحقیقات مقدماتی تشکیل پرونده شخصیت در رسیدگی به جرائم بزرگسالان و اطفال و نوجوانان را در جرائم مهم الزامی داشته است. همچنین در این مرحله از رهگذر صدور قرارهای بایگانی کردن پرونده، تعلیق تعقیب، قرارهای تامین کیفری و قرار نظارت قضائی به دنبال تحقیق امر بازپروری و اصلاح بوده است. بر اساس تصیم قانونگذار، مقام قضائی در مرحله محاکمه و صدور حکم بر مبنای پرونده شخصیت افراد که با ارزیابی وضعیت فردی، محیطی بزهکار و اوضاع و حوال جرم تشکیل می شود می توانند با بکارگیری شیوه هائی چون، تعویق صدور حکم، تخفیف و تبدیل مجازات، مجازاتهای جایگزین حبس و تعلیق اجرای مجازات به تسریع روند بازپروری در چرخه عدالت کیفری کمک کند و در نهایت در پرتو تعامل جرم شناسی بالینی و آیین دادرسی کیفری از طریق اعمال برنامه های اصلاحی و تربیتی از زندانها و به کارگیری مددکاران اجتماعی در امر تشخیص و طبقه بندی آنان و نیز اعمال شیوه های آزادی مشروط و نظام نیمه آزادی مقاوم قضائی می توانند بسترهای مناسب جهت اصلاح و بازگشت بزهکار به جامعه را فراهم نماید.

کلیدواژه ها:

جرم شناسی بالینی ، قانون آئین دادرسی کیفری مصوب 1392 ، پرونده شخصیت ، مدد کاری اجتماعی ، باز پروری بزهکاران ، پیشگیری از تکرار جرم