بینابینی در کهن الگوی بومی (مطالعه موردی بازار آمل)

فضاهای شهری درطول تاریخ نقش مهمی در زندگی ساکنان داشته و به عنوان مرکز ارتباط و تحول درشهرها عمل کرده است. دردورانمدرن،باتغییرات عمیقی که درتمامی ابعادزندگی وسکونت رخداده،بخش عمدهفضاهای شهری به مکانهای سودا زده تبدیل شده است. شهرگذشته شهری است دارای شهریت و شهروند، شهری مملوء از حیات شهری. اما شهر امروز، شهری است آکنده از بناهای آزاد، بی هیچپیوندی با بناها و فضاهای پیرامونی، شهری با ویژگیهای کالبدی یکسان. در بافت های تاریخی شهرهای کهن ایرانی فضاهای رابطی باشکل، کارکرد و معانی متعددی میان عناصر مختلف وجود داشته است که عامل مهم پیوند فضایی عناصر معماری و شهری به یکدیگر باهویتی واحد محسوب می شده است که بازار خود در مقیاس کلان به عنوان یک عنصر بینابین و تأثیرگذار در نحوه سازماندهی شهرهایایرانی به خصوص در مرکز شهرها مطرح است. بدین منظور، مقاله رهیافت خود را به بررسی و تحلیل مفهوم فضا و فضای بینابین درمعماری بومی قرار داده است . ابتدا مفهوم فضا، بینابینی و فضای بینابین به صورت کلی و فارغ از جهت گیری سبکی و گرایشی به اختصارتبیین گردیده، پس از آن به ارائه ی تعاریف فضای بینابین با استناد به گفته ی محققان و اندیشمندان حوزه های هنر و معماری پرداخته شدهاست.با بررسی این مفهوم در بازار آمل، تفاوت های کیفی آن که مفاهیمی از فضا را مبدأ و اصل در کار خود قرار داده، ارائه گردیده استکه نشان می دهد معماری تخصص گرای بومی با انگاره های ذهنی انسان متفاوت و گاه کاملا متضاد است. در نهایت مشخصات و ویژگیهای فضای بینابین در قالب الگوی نظری تحقیق مبین نقش این فضا در هویت بخشی گستره ی فضای معماری از طریق تاثیر مستقیم درسازماندهی فضایی می باشد.

کلیدواژه ها:

فضا ، فضای بینابین ، بازار ، آمل