عصارخانه ها میراث های بومی فراموش شده در ایران

عصارخانه ها بخشی از میراث های بومی- صنعتی ایران هستند که برای تولید روغن از دانه های گیاهی شکل گرفتند. و امروز به عنوان یک میراث بومی از یک سو دارای ساختار مهندسی پیشرفته در تولید روغن از دانه های گیاهی می باشند و از سوی دیگر بیانی بر ویژگیهای اقتصادی ،کشاورزی وصنعتی مناطق اطراف خود هستند و در گذشته پاسخگوی نیازهای انسان در شرایط محیطی، تاریخی و فنی خاص بوده است. . بنابراین مسئله اصلیتحقیق در این نوشتار بر اساس «بررسی ساختار معماری و عملکرد عصارخانه ها در تولید روغن های گیاهی به عنوان بخشی از میراث فراموش شده در ایران و بررسی شاخصه های معماری بومی در آنها» شکل می گیرد که بر این اساس سئوالاتی بوجود می آید که در این مقاله به آنها پاسخ داده می شود. 1-روند شکل گیری عصارخانه چگونه بوده است ؟ 2- فضاهای معماری و عملکرد عصارخانه ها در تولید روغن گیاهی چگونه بوده است؟ 3- شاخصه های اصلی معماری بومی در عصارخانه ها چیست؟ روش مطالعه حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی و جمع آوری اطلاعات به شیوه کتابخانه ای و مطالعات میدانی می باشد. در نهایت نتیجه می شود که شناخت، معرفی و حفاظت این آثار به وسیله مستند سازی، ارایه طرح های جامع مرمت و احیا وآماده سازی آنها برای ثبت در فهرست میراث جهانی ،می تواند در حفظ هویت های بومی ،روشن شدن بخش هایی از تاریخ اجتماعی و اقتصادی ایران، جذب گردشگران و توسعه فرهنگی و اقتصادی موثر و بیانی بر خلاقیت نسل های گذشته در تامین نیازهای ضروریشان باشد.

کلیدواژه ها:

عصارخانه ، معماری بومی ، ، دانه های روغنی ، آسیا