دوزبانگی و نقش زبان مادری در تعیین رویکرد برنامه ی درسی زبان آموزی در مناطق دوزبانه

تا قبل از سالهای 1960 ، دوزبانگی به عنوان یک مانع در پیشرفت تحصیلی کودکان تلقی می شد و محققان اظهار می کردند، که کودکان دوزبانه نسبتبه کودکان یک زبانه عملکرد ضعیفتری دارند.اما پژوهش های جدید، نشان می دهند که دوزبانگی دوران کودکی می تواند، رشد تواناییهای زبانی و غیرزبانیرا افزایش دهد. بسیاری از محققان معتقدند که اگر کودکی دوزبان را با هم یاد بگیرد و در هر دو زبان به موازات هم پیش برود و متناسب با تواناییذهنی و آموزش هایی که به او داده می شود، در هر دو زبان به تبحر نسبی دست می یابد. در چنین وضعیتی هریک از زبانها به غنی سازی زبان دیگرکمک کرده و مهارت به دست آمده در یک زبان طبق اصل انتقال و تعمیم به زبان دیگر منتقل می شود. اما درکشور ما کودکان دوزبانه باید در سن 6-7سالگی، زبان فارسی را به عنوان زبان دوم یاد بگیرند. اما با توجه به پژوهشهایی که به میزان تواناییهای زبانی توجه داشته و فرضیه آستانه توانش زبانیرا پیشنهاد نموده اند، کودکان دوزبانه باید در یادگیری زبان دوم به سطح آستانه ی توانش زبانی برسند، که تحقق این امر، فرصت های مناسب آموزشی وشرایط مطلوب یادگیری را طلب می کند.