علاقه اجتماعی و تبیین نقش فرزند پروری مبتنی بر آن در آفرینش و توسعه فرهنگ صلح از خانواده تا جامعه

اوج مفهوم علاقه اجتماعی به باور آلفرد آدلر بعنوان نخستین واضع آن، که خانواده را نخستین دنیای اجتماعی می دانست، به معنای ایجاد یک رابطه نزدیک و عشق برادرانه میان انسان ها و علاقه و کمک مداوم فرد به جامعه در جهت تامین اهداف و تعالی جامعه می باشد. به عبارت دیگر علاقه اجتماعی تلاشی است از سوی افراد برای ارتقاء جامعه و آینده ای بهتر برای آیندگان و تا حدود زیادی تحت تاثیر فضای عاطفی، ارزش های حاکم بر خانواده و مناسبات میان اعضاء آن می باشد. فرآهم بودن زمینه ها و پیش نیازهای رشد علاقه اجتماعی، موجب ترجیح علائق اجتماعی در مقایسه با رقابت جویی های فردی از سوی فرد از اوان کودکی و انتخاب آن به عنوان یکی از وجوه بارز سبک زندگی-که آن هم یکی از مفاهیم کلیدی آدلر می باشد-خواهد گردید. ظرفیت و پتانسیل رویکردهای تعلیم و تربیت برای میزان پذیرش و فعلیت بخشی به علاقه اجتماعی، میزان توان خودخواهی زدایی و انسان دوستی بعنوان یکی از ستون های بنیادین ساختمان و محاور و المان های اصلی فرهنگ صلح درمشی مربیان و بازتاب آن در سلوک متربیان را مشخص می تواند نمود. از این رو، توجه و دخیل سازی مفهوم بنیادین علاقه اجتماعی که در آموزه های آئینی و بویژه آئین رهایی بخش اسلام نیز بسیار نمود یافته، می تواند در آفرینش، توسعه و بالندگی فرهنگ صلح بر بستر تعلیم و تربیت در خانواده و به تبع آن جامعه نقشی اساسی ایفا نماید.

کلیدواژه ها:

علاقه اجتماعی ، فرزند پروری ، فرهنگ صلح ، خانواده ، جامعه