مطالعه بسترهای مورد نیاز جهت استقرار ATO در سامانه های قطارهای سریع السیر درون شهری و حومه

هدف از مکانیزه کردن فرآیندها در یک سازمان صنعتی ، ارتقای سطح کارایی آن سازمان است . البته می بایست در نظر داشت نخستین اصل مهم در استقرار هر فن آوری نوین ، داشتن آگاهی و دانش بکارگیری و استقرار آن است. در اینصورت است که پیاده سازی آن تکنولوژی می تواند به افزایش کارایی در یک فرآیند اثربخش و یا غیراثربخش منجر گردد . امروزه اصول و مفاهیم اساسی سیستم های ریلی بدون راننده ، مفهومی کاملاً آشنا و ثبات یافته در صنعت حمل و نقل ریلی است، بخصوص هنگامیکه از آن برای مکانیزه نمودن زیر سیستم ها و سایر فرآیندهای مرتبط با جابجایی شهروندان استفاده می شود. در تبدیل سیستم های متعارف ریلی به عملیات بدون راننده لازم است مدیران شرکت های بهره بردار به همه ابعاد فنی ، اقتصادی و عملیاتی پیاده سازی طرح ، با توجه به شرایط فعلی شبکه خطوط ریلی توجه کامل داشته باشند ، در این میان تشخیص ، شناخت و ارزیابی برخی فاکتورهای حیاتی نظیر زیرساخت ، فرآیند راهبری قطار، کارکنان و خدمه صنعت ریلی و فن آوری ها ، در اجرای پروژه ضروری می نماید. البته در کنار لحاظ کردن تهدیدها ، نقاط ضعف ،محدودیت ها و چالش های تبدیل سیستم متعارف ریلی در حوزه شهری و برون شهری به عملیات بدون راننده ، نقاط قوت ، فرصت ها و مزایای خدماتی و عملیاتی آن را از طریق اندازه گیری های کنترلی و ارزیابی ریسک های ایمنی ، امکان سنجی یکپارچگی سیستم و نیازسنجی حرکت از وضع موجود به سیستم مطلوب نیز می بایست مد نظر قرار گیرد . این مقاله به مطالعه امکان سنجی تبدیل سیستم متعارف ریلی سامانه های سریع السیر درون شهری نظیر مترو ، تراموا ، قطار سبک شهری ، مونوریل و غیره به عملیات بدون راننده می پردازد.

کلیدواژه ها:

قطارهای سریع السیر شهری و حومه ، فرآیند راهبری ، سیستم متعارف راهبری ، بدون راننده ، ATO