ارائه ضوابط راحی پلهای پیاده روی درایران نمونه موردی : پل طبیعت تهران

در گذشته و پیش از عصر صنعتی شدن شهرها، انسان و نیازهایش مرجعی برای طراحی شهرها بودند. اما با آغازانقلاب صنعتی و ابتلائات ناشی از ماشینیسم، نحوه طراحی شهرها به شدت تغییر یافت. در این دوران طراحان توجه خودرا صرفاً معطوف به خواستههای سواره کردند و از توجه به مشکلات عابران پیاده بازماندند که نتیجه آن در شهرهای امروزی نمود پیدا کرده است، شهرهایی که در آن سطح امنیت عابر پیاده بسیار پایین بوده، در نتیجه استقبال شهروندان برای استفاده از فضاهای عمومی نیز به حداقل خود رسیده است. در راستای جلوگیری از بروز این قبیل مشکلات ساختنپلهای پیادهروی به عنوان راهکاری موثر، مورد توجه طراحان قرار گرفت. پلهای پیادهروی به عنوان نوعی از فضاهایشهری، مکانهایی جذاب و انسانمحور میباشند که رویکرد اصلی در طراحی آنها رفع نیازهای افراد میباشد. در واقعساختن چنین فضایی بر روی خیابانهای شهری، که قلمروی بیچونوچرای اتومبیلها میباشند، میتواند گامی مؤثر در جهت باز پس گیری توجه به الویتهای انسانی در طراحی شهرهای امروزی باشد. این پلها دارای عملکردهایی نظیر تسهیل در تردد افراد پیاده برای عبور از خیابان، و مهمتر از آن مکانی برای توقف و استراحت میباشند. به همین منظور هدف اصلی مقاله نیز ارائه راهکارهایی برای ارتقاء کیفیات انسانی پلهای پیادهروی میباشد تا از این طریق باعث افزایش احتمال انتخاب این فضاها از سوی مردم، به عنوان محیطی برای گذران اوقات فراغت شود. گردآوری مطالب تشکیل دهنده این نوشتار از طریق مطالعات کتابخانهای همراه با برداشت میدانی و با روش تحلیلی توصیفی بوده است

کلیدواژه ها:

پلهای پیادهروی ، فضاهای شهری ، محورهای پیادهمدار ، عابر پیاده ، پل طبیعت