بررسی الگوهای متناسب با رویکرد طبیعیت گرایی درطراحی محیطی انعطاف پذیردردانشکده معماری

فهم انسان در برخی از موارد، پروسه ای پیچیده به خود می گیرد و گاهی خیلی ساده اتفاق می افتد، در واقع گاهی فهم از حس برمی خیزد، گاهی از وجود، گاهی فهم، ریشه در ادراکات حسی ما به خصوص حس بینایی، از دنیای اطرافمان دارد و گاهی ریشه در معانی، که یا در وجود انسان شکل گرفته و یا از محیط پیرامون برداشت شده است. در معماری چنانچه قابل اثبات است ابتدا در ماهیت و مفهوم وجود دارد، بعد ماده خلق می شود یعنی آنچه که تصور نامیده می شود، شکل وجود به خود می گیرد و سرانجام تصویر این تصور به بیرون ذهن منتقل می شود. پس دیدن، نگاه کردن و اندیشیدن در معماری بسیار حائز اهمیت می باشد. پرورش خلاقیت ذهنی دانشجو در فضایی که زشت، بی تناسب، بی روح، بدون توجه به ارگونومی انسانی طراحی شده است بسیار مشکل بوده، در صورتی که کیفیت فضایی و متناسب بودن و کارکردی بودن آن تأثیر بسزایی در پرورش ذهنی یک دانشجو به خصوص، دانشجوی هنر و معماری دارد. در این مقاله سعی شده است که با بررسی فضاهای دانشکده معماری با رویکرد طبیعت گرایی، ارتباط دانشجویان با فضای انعطاف پذیر و طبیعت پیرامون خود به ضوابط و معیارهایی دست پیدا کنیم که طراح را دریافتن راه حل نهایی یاری رساند

کلیدواژه ها:

طبیعت گرایی ، کیفیت فضایی ، محیط انعطاف پذیر ، طراحی ، دانشکده معماری