بررسی الگوی نشانه شناسی پیرس درتفسیرمندی آثارهنری

به نظر میرسد ما در میان موجودات، گونهای هستیم که به شدت میل به معناسازی داریم؛ انسان مهمتر از هر چیزی موجودی معناساز است. ما معنا را از طریق تولید و تفسیر «نشانه ها» به وجود میآوریم. علم نشانه شناسی که در اوایل قرن بیستم پایههای آن شکل گرفت و رفته رفته حوزه نفوذ خود را از زبان شناسی به دیگر ساحتهای علوم نیز گسترش داده است، در اواسط قرن بیستم شاهد ورود آن به مقوله هنر نیز میباشیم. هدف ورود نشانه شناسی به ساحت هنر و به تبع آن معماری، امکان خوانش مجدد اثر هنری به منظور رمزگشایی آن و رسیدن به لایههای زیرین معنا میباشد. در این مقاله ضمن بررسی جایگاه الگوی نشانهشناسی پیرس، به ویژگی تفسیرمندی نظام نشانه او خواهیم پرداخت. مقاله حاضر که با استفاده از روش تحقیق کیفی و بر اساس مطالعات نظری نوشته شده است، به بررسی کاربرد روششناسی پژوهشهای کیفی در مطالعات هنری پرداخته است نشانهشناسی به عنوان علم مطالعه نشانهها تلاشی است برای ارتباطی نو و جدید با دنیای هنر و معماری البته از دریچه نشانهشناسی. تلاشی برای پی بردن به زبان نشانهها در هنر و معماری به منظور خوانش دوباره معماری و رسیدن به لایههای متفاوت معنی.

کلیدواژه ها:

نشانه شناسی ، الگوی پیرس ، معماری ، تفسیرمندی