شناخت و تحلیل پروژه پارک خطی شهر نیویورک High Line Park به عنوان یک تجربه موفق جهانی در عرصه طراحی شهری

طراحی شهری به عنوان دانشی میان رشته ای نقشی مهم در کیفیت بخشی و زیباسازی محیط های شهری انسان ساخت ایفا می کند. البته در این عرصه نقش برنامه ریزی و مدیریت شهری نیز قابل امل است؛ و هر گونه تفکر و فناوری نوین می تواند در دستیابی به توسعه نوین شهری راهگشا باشد. یکی از راه های دستیابی به توسعه پایدار در عرصه طراحی شهری، مطالعه تجربیات موفق داخلی و خارجی می باشد؛ تا با مطالعه اینتجربیات و الگوپذیری از آن ها بتوانیم گامی بزرگ در ارتقاء کیفیت محیط های شهری برداریم و البته در این راستا حفظ هویت شهری بافت ها، متناسب با فرهنگ بومی به عنوان اصلی مهم مطرح خواهد بود؛ که جز بابرنامه ریزی و مدیریت شهری کارآمد محقق نخواهد شد. بر این اساس در این مقاله نیز به معرفی یک تجربه موفق در زمینه طراحی شهری می پردازیم. در اواسط دهه 1800 میلادی، مسئولین شهر نیویورک تصمیم گرفتند راه آهن مرتفعی به طول 13 مایل در شهر نیویورک احداث کنند. هدف از احداث این راه آهن کاهش تصادفات میان قطارهای باری و وسایل نقلیه در میدان 10 ام منهتن که به میدان مرگ معروف بود، بیان شد. در این راستا پروژه High Line در سال 1934 افتتاح شد و قطارها، صد ها تن محصول و کالاهای تولیدشده را به منهتن منتقل می کردند. در دهه 1950 ، با افزایش حمل و نقل بین ایالتی، ترافیک جاده ای در امتدادHigh Line به میزان زیادی کاهش یافت و در دهه 1960 بخش جنوبی High Line تخریب و به فضایی متروک تبدیل شد. با توجه به این که بافت مذکور در حاشیه یک راه آهن High Line قرار داشت، بنابراین از نظر اقتصادی در وضعیت نامطلوبی قرار گرفت و اقشار ضعیف جامعه در آن سکنی گزیدند. بافت به لحاظ تاریخی یک بافت مدرن بود؛ اما به علت عدم فعالیت اقتصادی، سیمای کالبدی آن در حال فرسوده شدن بود. هدف اصلی در این پروژه ایجاد سرزندگی در فضایی متروک بود. نوع مداخلات بهسازی صورت گرفته در این بافت تزریق کاربریهای جدید به فضاهایی بوده است که ازنظر کالبدی سالم بودند

کلیدواژه ها:

پارک خطی ، نیویورک ، مداخلات بهسازی ، تجربه جهانی