تحلیلی بر ویژگی انعطاف پذیری معماری در اجزای فضاهای آموزشی یک مدرسه ابتدایی

انعطاف پذیری همراه با تغییرات سریع اجتماعی، اقتصادی و پیشرفت فنآوری، به صورت یکی از معیارهای اساسی دربرنامه ریزی و طراحی فضاهای آموزشی دیده می شود و نظر به اینکه نیاز به انعطاف پذیری تا حدود زیادی در طولزمان و با تغییر نیازهای انسان تغییر می کند، می توان انعطاف پذیری در فضاهای آموزشی را یکی از لازمه های مدارسفردا دانست، تا معماری بتواند در طول زمان همچنان پاسخگوی نیازها و خواست های کاربر خود باشد. بر این اساسپژوهش حاضر به بررسی انعطاف پذیری در اجزای فضاهای آموزشی که شامل فضاهای ارتباطی، آموزشی، باز، اداری،پرورشی و خدماتی می باشد، پرداخته است. روش پژوهش کیفی است و اطلاعات مورد نیاز با استفاده از روش کتابخانه ایجمع آوری شده است. به منظور دستیابی به هدف پژوهش، نخست مبانی نظری مورد مطالعه قرار گرفته سپس با استناد بهآن قابلیت انعطاف پذیری بر اساس گونه های انعطاف پذیر (تنوع، تطبیق، و تغییرپذیری) در اجزای فضاهای آموزشیبررسی شده است و پس از مقایسه هر یک از فضاها با یکدیگر بر اساس گونه های انعطاف پذیر، راهکارهای مناسب برایانعطاف پذیر کردن اجزای فضاهای آموزشی بیان شده است. نتایج نشان می دهد، فضاهای ارتباطی، پرورشی و آموزشی بهدلیل قابلیت تنوع و تطبیق و تغییر در مبلمان، ابعاد، رنگ، نور، فرم بسیار منعطف هستند، فضای باز به دلیل تنوع درایجاد فضای سبز، کف سازی، رنگ وفرم، از انعطاف پذیری مناسبی برخوردار است، فضاهای اداری و خدماتی به دلیلقرارگیری نوع خاصی از مبلمان که امکان تنوع و تغییر و جابه جایی در آنها کمتر وجود دارد به ترتیب از انعطاف پذیریمتوسط و ضعیفی برخوردار می باشند.

کلیدواژه ها:

انعطاف پذیری ، فضاهای آموزشی ، مدرسه ابتدایی ، کودک