مقایسه زیبایی شناسی در نقاشی و معماری از نظر ژیل دلوز با اندیشمندان اسلامی

زیبایی شناسی شاخه ای از فلسفه است که از تحلیل مفاهیم و راه حل مسایلی بحث می کند که از تامل در خصوص موضوعات ادراک از زیبایی شناسی بر می خیزد.در میان اغلب اندیشمندان و حکیمان مسلمان پرداختن به امر زیبایی و تعریف این معنا به زیبایی معنوی و معقول بیش از ابعاد بصری آن اشاره گردیده است در میان این حکما ابن هیثم اولین مسلمانی است که تعریفی آکادمیک از زیبایی ارایه می دهد. و اندیشمندانی چون عبدالحمید صبره، گلرو نجیب اوغلو، هانری کاربن و سید حسین نصر نظریه ابن هیثم در مورد زیبایی (الحسن) را مبسوط ترین تعریف به زبان عربی دانسته وآن را شرطی لازم برای فهم رخدادهای بصری اسلامی در قرن چهارم و پنجم هجری می دانند.براساس کتاب ژیل دلوز به نام فرنسیس بیکن: منطق احساس، در واقع اساس زیبایی شناسی این کتاب را می توان زیباشناسی نیروها دانست. رویت پذیر کردن نیروها از خلال آثاری که بر ماده می گذارند. به نظر او در هنر نه خلق یا باز تولید فرم ها، بل تصرف نیروها اهمیت اساسی دارد .این مقاله می کوشد مفهوم زیبایی و عوامل موثر در درک زیبایی و زیبایی شناسی در معماری و نقاشی را بررسی کرده و زیبایی شناسی در نقاشی و معماری را از نظر ژیل دلوز با اندیشمندان اسلامی مقایسه کرده و همراه با آن عوامل موثر زیبایی در معماری ونقاشی و همچنین چالش های فرا روی آن را بیان کند.

کلیدواژه ها:

زیبایی شناسی ، نقاشی ، معماری ، ژیل دلوز ، اندیشمندان اسلامی