نقش بازارچه های هفتگی روستایی در تحولات اقتصادی روستاهای استان تهران

این تحقیق ، با هدف تبیین اثرات اقتصادی بازارچه های هفتگی روستایی در فاصله زمانی 1384 تا 1385 ، انجام شده است . مسأله اساسی فقدان دسترسی مستقیم و بدون واسطه نواحی روستایی به بازار فروش، و عدم شکل گیری کامل و سازمان یافته واحدهای تجاری درآنها است . این دو مشکل باعث شده، روستاییان مسافت زیادی را تا شهر طی کنند،که علاوه بر تحمیل هزینه های حمل ونقل، موجب انتقال منافع تولیدی آنها به سوی شهرها می شود . در این تحقیق، تمامی 31 بازارچه هفتگی، شامل 9 بازارچه هفتگی روستایی و 22 بازارچه شهری موجود در استان تهران مورد ارزیابی اولیه قرار گرفته، و در 7 بازارچه هفتگی روستایی پرسش نامه فروشندگان و خریداران تکمیل شده است . برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و تکنیک های آماری، نظیر : آزمون همبستگی، آنالیز واریانس، آزمون کای دو (Chi-Square) و ... استفاده شده است . یافته های این تحقیق نشان داده است : تأمین جنس از عمده فروشی های تهران و مراکز شهری استان 80/3) درصد ) به دلیل نبودن سرمایه اولیه و عدم اعطای وام بانکی بوده است . به طوری که، علاوه بر تحمیل هزینه های حمل ونقل برفروشندگان، مانع اصلی تأمین مستقیم اجناس از منابع تولیدی روستایی است . مازاد تولیدات کشاورزی و غیر کشاورزی قابل عرضه در بازارچه ها، به دلیل وابستگی مالی غرفه داران به عمده فروشان تهران، در شکل گیری وگسترش آن ها نقشی نداشته است . شکل گیری بازارچه ها باعث کاهش هزینه های رفت وآمد خریداران روستایی شده است . سابقه فروشندگان در میزان فروش و درآمد آن ها و همچنین در میزان عرضه مستقیم محصولات کشاورزی و غیر کشاورزی روستایی مؤثر بوده است . نتیجه این که، اعمال سیاست های لازم حمایتی و هدایتی، نظیر : تسهیل در اعطای وام های خود اشتغالی، وبرقراری نظم در بازارچه های هفتگی، کمک فراوانی به حضور بیش تر بی کاران روستایی ( به عنوان فروشنده ) در بازارچه ها کرده، و زمینه را برای افزایش درآمد فروشندگان و تأمین مستقیم اجناس و کالاهای مورد نیاز غرفه ها از روستاها فراهم می کند

کلیدواژه ها:

بازارچه های هفتگی ، تحولات اقتصادی روستاها ، تسهیلات اعتباری ، روستاهای استان تهران