جزیره هرمز، از منظر زمین شناسی و ژئوتوریسم

جزیره هرمز، یک گنبد نمکی ست به شکل تقریبا گرد که از داخل به خارج شامل سنگ های تبخیری، سنگ های آذرین و سنگ های رسوبیست و عمدتاً رسوبات، متعلق به سازندهای میشان و آغاجاری و تبخیریها، نمکی، گچی و کمتر، آهکی هستند. در تشکیلات رسوبی هرمز کانیهای آتی ژنتیک از قبیل پیریت، دولومیت و کوارتز، انیدریت، ژیپس و هالیت به فراوانی دیده می شود. کانی زایی سنگ های آتشفشانی باعث ایجاد کانی های حرارت بالا نظیر اولیژیست، پیروکسن و آمفیبول و کانی های حرارت پائین و ئیدروترمال از قبیل پیریت، کوارتز و... در درزه ها و شکستگیهای سنگهای آذرین شده است. این تنوع زمین شناختی (ژئودایورسیتی) بی نظیر در سنگ ها و کانیها، باعث خلق رنگ های متنوع در جزیره هرمز شده و آنرا به یک گنجینه کانیشناسی مبدل ساخته است. در کنار جاذبههای قابل توجه کانیشناسی، پتانسیل های دیگری چون معدن خاک سرخ، آبسنگهای مرجانی، سواحل صخره ای، غارهای دریایی، غار نمکی، پوشش گیاهی و حیات وحش، بر قابلیت - های گردشگری این جزیره افزوده و آن را به مجموعه ای کم نظیر در دنیا مبدل ساخته است.

کلیدواژه ها:

گنبد۔ نمکی ، زمین شناخحتی ، ترنمودایورستی ، ثانوتوریسم ، جزیرہ مرمر