مطالعه رابطه میان رضایتمندی ساکنان از محیط زندگی با الگوی بومی نگری نمونه موردی مجتمع مسکونی یاس شهر زاهدان

موضوع این پژوهش مطالعه تاثیر بومی گرایی بر موفقیت مجتمع های مسکونی در شهر زاهدان می باشد. مولفه های بسیاری از قبیل میزان استفاده از ویژگی های فضایی و ویژگی های ظاهری معماری بومی، توجه به نورگیری فضاها و جایگاه قرار گیری آن ها در میزان رضایتمندی ساکنان مجتمع های مسکونی موثر هستند. پژوهش پیش رو در پی پاسخگویی به این مساله می باشد که امروزه در طراحی مجتمع های مسکونی به نقش و اهمیت معماری بومی توجه چندانی نمی شود. در این مقاله با تدوین مدل نظری چگونگی تاثیر معماری بومی بر میزان رضایت مندی ساکنان از محیط زندگی، الگوهای کلی برای طراحی مجتمع های مسکونی بررسی می شود. روش تحقیق شامل مطالعه توصیفی و پیمایشی است که در مرحله اول با تدوین معیارهای معماری مسکونی منطقه سیستان در رابطه با معماری بومی چارچوب نظری پژوهش تهیه شده و در قسمت دوم با تهیه پرسشنامه و برداشت میدانی و تجزیه تحلیل داده ها نسبت به آزمون چارچوب نظری اقدام شده است. تحلیل های بدست آمده نشان می دهد، فضاهای اصلی خانه های مسکونی رو به تغییر می باشد. در معماری بومی اتاق ها نقش شاهرگ اصلی فضاها را ایفا می کردند. که در مجتمع های مسکونی امروزی فضای پذیرایی تبدیل به شاهرگ اصلی خانه شده است. این تغییر را می توان از مدرنیته شدن سنت و فرهنگ مردم منطقه برداشت کرد. رضایتمندی از نورگیری فضاها که در نظرسنجی نیز بالاتراز میزان میانگین بدست آمده بود، تا حدودی با معماری بومی آن منطقه همخوانی دارد و نورگیری در این فضاها از سمت جنوب می باشد. همجواری ها که میزان رضایت از آن کم بود را می توان بدلیل تلفیق کاربری سرویس بهداشتی با فضاهای اصلی خانه برشمرد. موقعیت قرارگیری فضاها که یکی از متغیرهای مداخله گر در فرضیه تحقیق بود، اثر قابل توجهی بر میزان رضایتمندی ساکنان از فضا ندارد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، مجتمع مسکونی ، رضایتمندی سکونتی