راهکارهای بهرهگیری از ویژگیهای باغ ایرانی در منظر شهری معاصر

باغ ایرانی محصولی است فرهنگی که از تعامل سازنده بین انسان و طبیعت پیرامون به وجود آمده است. با عنایت به این نگرش و عواملی که منجر به ایجاد باغ گشت مصداقهای مختلفی از آن را در مقیاسهای متفاوت میتواندید که بزرگترین آنها باغ ایرانی در مقیاس شهری یا به عبارت بهتر باغ-شهر ایرانی است. از نگاه تاریخی میتوان پاسارگاد را به عنوان قدیمیترین باغ -شهر بازشناخت که در آن کورش قصد داشت یک پایتخت پرباغ بسازد. ازنمونههای دوران اسلامی میتوان اصفهان را نام برد. اما در شهرهای کنونی این نگاه به طبیعت مغفول مانده و شهرها بدون کوچکترین رویکردی به طبیعت در حال رشد هستند. قوانین و ضوابط موجود نیز، بسیار کلی و مبهمبوده و ارتباط مستقیم با شیوه طراحی نداشته و بیشتر به جنبههای کمی میپردازد. این قوانین بیشتر جنبه برنامه ریزی شهری دارند تا معماری منظر.باغ ایرانی دارای ویژگیهای خاصی بود که فضای آن را شکل داده؛ اصول و ویژگیهایی که در طول دوره شکل گیری و تکامل آن و در مکانهای مختلف از ثبات نسبی برخوردار بوده است. فرضیه مقاله این است که تداوم باغایرانی را در دوره معاصر و با توجه به نیازهای جدید میتوان در طراحی فضاهای شهری دید. با توجه به مصداقهای مختلف و مقیاسهای متفاوت باغ ایرانی، حضور باغ در منظر شهری نیز تنوع زیادی دارد؛ پارکها، حاشیه راهها،میدانها، کویهای مسکونی، مقابر و زیارتگاهها، قبرستانها، رود- درهها، پیادهراهها و نمونههای بسیار دیگر از انواعباغها و باغستانهایی است که میتوانند از اصول هنر باغسازی ایران متأثر شوند. این مقاله درصدد است تا با روشتاریخی و توصیفی - تحلیلی و مطالعه کتابخانهای به شناخت نقش باغ در شهر ایرانی و راهکارهایی برای باز زنده سازی این نقش در شهرهای معاصر دست یابد

کلیدواژه ها:

باغ ایرانی ، شهر ، باغ-شهر ، منظر شهری ، طبیعت