کاربست مفهوم پایداری معنایی در ساخت اصلی شهر اسلانی از منظر نشانه شناسی شهری

توجه به مفهوم هویت محیط انسان ساخت در شهرهای اسلامی، موضوع مهمی در بحث های شهرشناسانه متأخر بوده است. شایدبتوان منشأ این توجه را سیر رو به رشد جهانی شدن و جریان همسانسازی وسیع فضاهای شهری، و بحران هویت ناشی از آن دانست. هویت را می توان به معنای مکانتأویل کرد. آستانه ای که فرد میتواند یک مکان را متمایز از سایر مکانها دریابد و بازشناسد، به نحوی که بارزه ای مشخص، متمایز و منحصر به فرد را بر وجه مدلولی مکان متبادر نماید. این تمایز می تواند از طریق تکوین نشانه های شهری معنای ملموس تری یابد. نشانه شهری با انتقال معانی از طریق زنجیره ای از دال ها در محیطکالبدی به ادراک مردم از محیط، و نهایتاً شکل گیری معنا کمک می کند. آنچه موجب شکل گیری بار معنایی نشانههای شهری می شود، هویت نسبی نشانه ها در ارتباط با یکدیگر و بازتعریف نسبت های دال و مدلولی در درون نظامی است که از یک سوساختار معنایی شهر را بنا می گذارد، و از سوی دیگر، ساخت کالبدی شهر را سازماندهی می نماید. توالی نشانه ها در ساخت اصلیشهر، تبلور کالبدی این نظم پنهانی است. این مقاله کوشیده است تا به بازشناسی نظام ادراک فضایی-بصری نشانه های شهری در ساخت اصلی شهر شیراز، و تآویل معنایی آن در طول زمان بپردازد. در این مقاله، از ثبات در ادراک فضایی-بصری و تأویل معنایینشانه ها در طول زمان، علیرغم دگردیسی های بطیء یا دفعی، به پایداری معنایی تعبیر شده است، و به همین معنا، پس از بررسیاسناد علمی و تاریخی، محور قرآن قدیم شیراز، به عنوان یکی از اجزاء بنیادین ساخت اصلی شهر، و از نمونه های واجد مفهوم پایداری معنایی مورد مطالعه قرار گرفته، و در پایان، راهبردهایی برای ارتقاء سطح پایداری معنایی ساخت اصلی شهر ارائه گردیده است

کلیدواژه ها:

نشانه شناسی شهری ، ساخت اصلی ، پایداری معنایی ، شهر اسلامی