نقش سرمایه اجتماعی در روند نوسازی بافت فرسوده شهرها با بررسی نمونه موردی محله امامزاده عبدا... تهران

بافتهای فرسوده شهری نه یادواره خاطرات شیرین گذشته بلکه تبدیل به بستری ناکارآمد و کم ارزش برای شهرنشینان معاصر گشتهاند. عدم توجه به این بافتها چنان هزینههای اجتماعی، اقتصادی و حتی انسانی برای شهر دربرخواهد داشت که هر نوع بیتوجهی به چنین پدیدهای را غیر عقلانی جلوه میدهد. در این میان برنامهریزی با رویکردی صرفا کالبدی و اقتصادی و غافل از مسائل اجتماعی و فرهنگی، در حل معضلات و مشکلات شهری ناکامبوده است. برهمین اساس بار دیگر توجه به محلات و جوامع خرد شهری در دستور کار شهرسازان قرار گرفته است. رویکرد برنامهریزی محله محور، محلهها را واحد برنامهریزی خود قرار داده و بر ابعاد مشارکتی، ظرفیتهای موجود در محلههاو سرمایه اجتماعی تاکید مینماید. در این مقاله، با انجام مطالعات کتابخانهای، میدانی و با استفاده از ابزار پرسشنامه متناسب با هدف تحقیق و یافته-های مبحث نظری نسبت به جمع آوری اطلاعات در محله امامزاده عبدا... پرداخته شده است. سپس با تعیین شاخصهایی به سنجش سرمایه اجتماعی در محدوده مورد مطالعه پرداخته، که نتایج آن حاکی از پایین بودن میزانسرمایه اجتماعی در محله امامزاده عبدا... تهران است. بنابراین میتوان یکی از عوامل موثر در عدم تمایل ساکنین به مشارکت در نوسازی محدوده را پایین بودن سرمایه اجتماعی موجود بین ساکنین دانست.

کلیدواژه ها:

سرمایه اجتماعی ، نوسازی بافت فرسوده ، مشارکت