ویژگی آرامش بخشی باغهای اسلامی، لازمهی شهرسازی معاصر

طبیعت همواره هم به مثابه بستر و هم به عنوان الگوی الهام بخشی، مهم ترین عامل تاثیرگذار بر معماری و باغ سازی اسلامی بوده است. همچنین از دیرباز رابطه ی عمیق و مقدسی بین انسان و باغ، به منزله ی جایگاه تجلی مهر پروردگار و یادآورخاطرات ازلی، برقرار بوده است. وقفه ای که در این روند رخ داد، به دوره ی اوج مدرنیسم بر می گردد که توجه به علم و تکنولوژی محض، موجب تغییر نگاه انسان از آسمان به سوی زمین و لذا سبب گسست این پیوند سنتی شد. در ادامه ی اینروند، یک خلاء اساسی در وجود انسان ها پدید آمد تا لزوم جستجوی گوهرهی ازلی را در درون خود، احساس کنند. وجه دیگراین لزوم، امروزه با توجه به آلودگی های زیست محیطی و بحران های عصبی، مشخص می شود که ضرورت توجه و رجعت به طبیعت را اجتناب ناپذیر می کند. این مقاله در پی آنست که با روش تحلیلی- توصیفی و از طریق مطالعه ی منابع کتابخانه ای و با استناد به نقش غیر قابل انکار طبیعت، در همه ی وجوه زندگی انسان، لزوم رابطه ی هر چه عمیق تر شهر های اسلامی با باغ را نشان دهد و ویژگی آرامش بخشی باغ اسلامی را به عنوان راه حلی مناسب در مقابل بحران های عصر حاضر،مورد بررسی قرار دهد

کلیدواژه ها:

انسان- طبیعت ، باغ اسلامی ، آرامش بخشی ، شهرسازی معاصر