چهارچوب حقوقی مناطق حفاظت شده دریائی با تاکید بر منطقه حفاظت شده حرا در خلیج فارس

مناطق ساحلی یکی از مهمترین انواع محیط زیست در سراسر جهان می باشد . نواحی ساحلی بالاترین تنوع زیستی وجود داشته و بیشترین کارکردها را برای انسان به همراه دارد ، علیرغم کارکردها و اهمیت مناطق ساحلی ، این مناطق همواره در معرض تهدید قرار دارند . مناطق حفاظت شده معمولاً ابزار اساسی و ضروری جهت حفاظت از گونه ها، زیستگاهها، اکوسیستم هاو تنوع زیستی است. در دو دهه اخیر تعداد مناطق حفاظت شده بطور چشمگیری افزایش یافته. معاهدات جهانی و منطقه ای بسیاری در جهت ایجاد مناطق حفاظت شده وجود دارد که از آن جمله می توان به کنوانسیون تنوع زیستی (CBD) در سال 1992 اشاره نمود که تقریبا تمام دولتها نسبت به آن متعهداند. هدف کلی که در چهارچوب CBD دنبال شده ایجاد یک شبکه از سیستم های مناطق حفاظت شده با مدیریت جامع، شاخص و تاثیر گذار منطقه ای و ملی در سال 2010 برای مناطق خشکی و سال 2012 برای مناطق دریایی است. روند تصویب کنوانسیون های بین المللی و منطقه ای در رابطه با MPAs در سال 1975 ، IUCN با کنفرانس مناطق حفاظت شده دریایی در توکیو شروع گردید. از نظر ساختاری ذخیرهگاه حرا در جزیره قشم به مانند دیگر مناطق حفاظت شده زیر نظر سازمان حفاظت محیط زیست مدیریت می گردداما تداخل وظایف با سایر دستگاهها مانند سازمان جنگل ها و مراتع و شیلات بخصوص در مورد حفاظت از جنگل های حرا و آبزیان دیده میشود. نبود گارد حفاظت جهت پیشگیری از تخلف و نبود قوانین بطور خاص و روشن و همچنین نبود یک دادگاه ویژه جهت رسیدگی به این گونه تخلفات باعث گردییده تا به حریم و محدوده این ذخیره گاه تجاوز گردد.

کلیدواژه ها:

چهارچوب حقوقی ، کنوانسیون های بین المللی ، کنوانسیون های منطقه ای ، مناطق حفاظت شده دریایی ، ذخیره گاه زیست کره جنگل حرا ، خلیج فارس