کنوانسیون بین المللی بیابان زدایی و مقابله با اثرات خشکسالی مورد کاوی: کشور ایران

بیابان زایی بعد از دو چالش تغییر اقلیم و کمبود آب شیرین به عنوان سومین چالش مهم جامعه جهانی درقرن 21 محسوب میشود اکثرین مردمی که از پیامدهای بیابانز ایی رنج می برند درکشورهای جهان سوم توسعه نیافته زندگی می کنند به برنامهایی فراتر و جامع تر نیازددارند لذا درسال 1992 درریودوژانیرو و تحت عنوان کنفرانس سازمان ملل برای محیط زیست و توسعه United Nations Conference on Environment and Development تشکیل شد و بحث جلوگیری از بیابان زایی بصورت جدی مطرح گردید بنابراین فصل دوازدهم از دستاوردهای این اجلاس دستورکار AGENDA21) 21 که درواقع دستورکار جامعه جهانی برای قرن بیست و یکم است به بیابان زدایی اختصاص یافت دراین بخش از سازمان ملل متحد خواسته شده که تا با موضوعات بیابان زایی و خشکسالی به عنوان معضلات جهانی برخورد جدی به عمل آید دراین ارتباط سازمان ملل کمیته ای بین الدول جهت تدوین کنوانسیون بین المللی مقابله با بیابان زایی راه اندازی نمود این کمیته پس از 3 سال طی جلسات مختلف سرانجام در17ژوئن 1994 متن کنوانسیون بین المللی بیابان زدایی را نهایی نمود درایران بویژه به علت تعدد گستردگی و پیچیدگی عوامل محیطی و انسانی بیابان زایی این پدیده همچون ابعاد بین المللی واجد پیامدهای وسیع اکولوژیکی اقتصادی و اجتماعی و زیست محیطی است

کلیدواژه ها:

کنوانسیون ، بیابان زدایی ، خشکسالی ، ایران