معماری پایدار در مناطق کویری

معماری سنتی ایران دارای ویژگیهای منحصر بفردی است که ضمن توجه به مسایل زیباشناختی و حفظ محیط زیست پاسخگوی نیازهای اقلیمی هرمنطقه نیز بوده است. در بحث توسعه پایدار و به طبع آن معماری پایدار ، تعامل هرساختمان با بستر و محیط طبیعی پیرامون خود بیش از سایر مولفه ها موردتاکد ی قرارگرفته است. چگونگی برقراری این تعامل و نوع تدابیر درنظرگرفته شده مهارتی است که معماران گذشته با فنون خاص خود از آن بهره جسته اند.تاثیر اینتدابیر نه تنها در زمینه های زیست محیطی بلکه در ابعاد دیگر پایداری چون ابعاد اجتماعی و اقتصاد ی نیز مشهود است. در این مقاله سعی برآن است که تجربه معماری سنتی شهرهای کویری با رو ک یرد معماری پا د یار مورد بررسی قرار گیرد. برای دستا یبی به این هدف، ابتدا به مبحث توسعه پایدار و معماری پایدار پرداخته شده و اصول مدون معماریپا د یاری از منابع موجود کتابخانه ا ی مطالعه و سپس برای تطبیق، اصول معماری شهرهای سنتی درمناطق کویری با اصول معماری پا د یار مورد مقایسه قرار می گیرد. در پا ا ین، نتایج و راهکارهایی جهت پیشبرد بهتر اهداف توسعه پا د یارپیشنهاد می گردد. با این تفکرکه این پیشنهادات گام موثری در رسد ین به معماری پا د یار بوده و م نبع الهام و الگویی در طراحی های آینده این مرز و بوم باشد

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، مناطق کویری ، معماری پایدار ، توسعه پایدار