مقایسه برخی ناهنجاریهای اسکلتی بین زنان ورزشکار و غیر ورزشکار 18 تا 35 سال

ناهنجاری های وضعیتی تغییرات نامطلوبی هستند که ساختار اسکلتی بدن و راستای طبیعی قامت را بر هم می زنند. وضعیت بدنی اساس نمای حرکات انسان و معیاری برای کارایی فرد در انجام فعالیتهای مختلف می باشد. ضورری است که برای تشویق مردم به شناخت وضعیت اسکلتی خود، برنامه ریزی دقیقی صورت گیرد که خود مستلزم داشتن تصویر روشنی از وضعیت جسمانی افراد جامعه می باشد. هدف از انجام این تحقق مقایسه وضعیت جسمانی زنان جوان ورزشکار و غیر ورزشکار با استفاده از اندازه گیریهای برخی ناهنجاریهای ساختاری بود. آزمودنیهای این تحقیق را 200 نفر (100 نفر ورزشکار با میانگین سنی 5/07±25/21 سال و 100 نفر زنان غیر ورزشکار با میانگین سنی 4/09±24/04 سال که از جامعه آماری زنان جوان کشور به صورت تصادفی انتخاب شده بودند، تشکیل می دادند. ناهنجاریهایی در سرو گردن، تنه و اندام تحتانی بین دو گروه، با استفاده از فرم ریدکو، صلحه شطرنجی، خط شاقولی و کولیس ارزیابی شدند. برای آزمون فرضیه های این پژوهش از آمار توصیفی (فراوانی، میانگین، انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (t گروه های مستقل) برای مقایسه بین دو گروه ورزشکار و غیر ورزشکار در سطح معناداری p≤0/05 استفاده شد. نتایج نشان داد که بین ناهنجاریهای اسکلتی (سر و گردن، تنه و اندام تحتان) زنان 18 تا 35 سال ورزشکار و غیر ورزشکار برای ناهنجاریهای انحراف جانبی ستون مهره ها، انحراف گردن به لو و شکم افتاده تفاوت معنادار وجود دارد. ولی در مورد انحراف جانبی سر، شانه نابرابر، انحراف جانبی لگن، انحراف مچ پا به خارج، گرد پشتی، تنه عقب رفته، قوس کمر، زانوی پرانتزی، زانوی ضربدری، کف پای صاف، کف پای گود، پای چرخیده تفاوت معناداری بین گروه ورزشکار و غیر ورزشکار مشاهده نشد. با توجه به یافته تحقیق در کل می توان گفت 3 جلسه فعالیت بدنی در هفته تأثیری در کاهش یا افزایش ناهنجاریهای اسکلتی در بین زنان ورزشکار و غیر ورزشکار ندارد.