پیش بینی میزان شیوع آسیب های ورزشی از طریق منبع کنترلی درونی و بیرونی

انسان متشکل از دو بعد تن و روان است و این دو باید در آن واحد در نظر گرفته شود. در سالهای اخیر بررسی ویژگیهای شخصیتی ورزشکاران و رابطه آن با فعالیتهای ورزشی، یکی از موضوعات مورد توجه کارشناسان و روانشناسان ورزشی بوده اسم. آسیبهای ورزشی و ارتباط آن با ویژگیهای روانشناختی افراد نیز در سالهای اخیر مورد توجه روانشناسان قرار گرفته است. منشاء روانی آسیبهای ورزشی به خوبی شناخته شده نیست و تنها در صورت داشتن شناخت کافی از این مسائل است که می توان برای رفع یا پیشگیری از این آسیبها برنامه ریزی کرد. از نظر شخصیتی، عده ای از ورزشکاران موفقیت یا شکست ورزشی را به خود و عده ای دیگر به شانس و دیگران نسبت می دهند. در زمینه علل روانی آسیبهای ورزشی پژوهشهای مختلف نشان می دهد ورزشکاران با اعتماد به نفس پائین، بیشتر از کسانی که اعتماد به نفس مطلوب دارند آسیب می بینند. علاوه بر اعتماد به نفس، عوامل روانی دیگری نیز در بروز آسیبهای ورزشی دخالت دارند. از جمله علیزاده توئی (1387) در تحقیق خود نشان داده بین توانائی تصویر سازی ذهنی درونی با آسیبهای ورزشی در فوتبالیستها رابطه منفی معناداری وجود دارد. همچنین حق شناس (1387) در تحقیقی دریافت ورزشکارانی که از ویژگیهای روانشناختی، اضطراب تنی، اعتماد به نفس، خطر پذیری، هیجان طلبی و پرخاشگری نمره بالایی را کسب کرده اند احتمال اینکه در آینده دچار آسیب شوند، بیشتر است. دیوید پاراگمن (2003) نیز در تحقیقی ارتباط مثبت معناداری بین شدت جراحات و متبع کنترل بدست آورد. تحقیقات زیادی پیرامون آسیبهای ورزشی از دیدگاههای مختلف شده است اما علل بروز آسیبهای ورزشی از دیدگاه روانشناسی کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. لذا هدف تحقیق حاضر پی بینی شیوع میزان آسیبهای ورزشی از طریق ویژگی شخصیتی متبع کنترل (درونی و بیرونی) می باشد.